Vast in het midden

We leven in een tijd van uitersten.
In een maatschappij die roept om keuzes.
Zwart of wit. Voor of tegen. Hard of zacht.
Alsof het midden geen optie meer is.
Maar…
Wat als net dat midden kracht geeft?
Wat als we niet moeten kiezen, maar durven combineren?

Een column over aarde onder je nagels.
Over vastzitten in het midden,
in een ruimte die soms ongemakkelijk voelt,
maar waar het meest waardevolle kan bloeien.

Ik zit vast in het midden.
Tussen gelakte nagels en aarde onder mijn vingertoppen.

Even was ik vergeten hoe stilte écht voelt.
Niet de stilte van een lege inbox of een slapende straat.
Maar de stilte van aarde die zich om mijn handen sluit.

De drukte van projecten, agenda’s, het gezinsleven
had me weggeleid van dat stille tuiniergenot.
Tot ik op die zonnige lentedag opnieuw begon te zaaien.

Mijn handen in de aarde.
De hond snuffelt.
Een briesje tilt de geur van blauwe regen tot in mijn neus.
En plots is het er: ruimte.

Ik kijk naar mijn gelakte nagels, gravend in de aarde.
En ik besef, in dat ene moment van stilte,
hoe vaak we moeten kiezen in het leven,
of dénken te moeten kiezen…

Tussen hoofd en hart.
Tussen ratio en intuïtie.
Tussen snel en efficiënt, of langzaam en doordacht.
Tussen het netwerkevent en de tuin.

Zoals Meau en Pommelien Thijs het bezingen:
‘Ik zit vast in het midden.’

En eerlijk? Dat midden is niet altijd comfortabel.
Integendeel. Ik vecht er soms tegen.
Omdat ik denk dat ik méér moet zijn van het één,
en mínder van het ander.
Omdat ik denk goed te doen voor de één,
en slecht voor de ander.

Het midden voelt soms als een niemandsland.
Maar ik weet inmiddels:
het vraagt vandaag de dag méér moed om in het midden te blijven staan,
dan om een kant te kiezen.

En wat mensen niet zien: het midden kent ook verlies.
Omdat je luistert, verbindt, en soms iets van jezelf moet opgeven.
Omdat je beide werelden niet volledig kunt omarmen.

Maar je kunt wel nuanceren. Vertragen. Combineren.

In een maatschappij die polariseert,
is nuance bijna revolutionair.
In een wereld die snelheid eist,
is vertragen een daad van moed.

En in een tijd waarin iedereen zegt dat je moet kiezen,
is het én misschien wel het enige dat écht verbindt.

Dus ik ben de hand die typt én de hand die plant.
De blik die analyseert én de stem die voelt.
Mijn structuur is Germaans, mijn gevoel Romaans.
Ik hou van klare lijnen én van diepe lagen.

Dus nee, ik kies niet.
Ik zit vast in het midden
dansend op de tonen van Meau en Pommelien.
Want wie altijd aan de rand staat te roepen,
mist misschien wat er in het midden groeit.

Morgen staat er een etentje op het programma.
Zal ik mijn nagels dan maar lakken in aards bruin?
Want ik ben niet óf.
Ik bén het én.
Tussen gelakte nagels en aarde onder mijn vingertoppen.
Waar het soms ongemakkelijk is,
maar waar het alles ook volop groeit en bloeit…

Iris Temmerman, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris & medebezielster van Groeireis