Van toeterhaat naar verkeersliefde

Wat als haat je in 1 milliseconde overspoelt? Wat als ogen je neer kogelen alsof je de domste persoon ter wereld bent? Wat als je veroordeeld wordt als je net iets ‘goed’ wil doen? 

Soms HAAT ik deze o zo harde wereld echt. En dit is zo een moment… 

Tot in mijn ziel geraakt, door een onbekende, veroordelende vent die denkt dat hij de waarheid in pacht heeft, terwijl hij o zo onwetend is…

Ik rijd op een rotonde en wil afslaan. Dit lukt me niet, want er komt een tegenligger aan, een pakjesdienst chauffeur, volledig over de middenlijn, hij komt recht op mij af, omdat hij… in zijn gsm verdiept is. Met de neus van mijn wagen al in de straat houd ik halt, mijn achterste nog op de rotonde. Want als ik verder rijd, bots ik regelrecht op de bestelwagen. 

Ik kijk naar de chauffeur, hij heeft me opgemerkt en gaat terug zijn rijvak op, maar blijft wel op zijn gsm tokkelen. Dus als plichtsbewuste burger toeter ik even en wijs ik heel rustig en vriendelijk naar zijn gsm. De chauffeur kijkt me aan, knikt met schuldbesef en rijdt door. Zo, dit was mijn goede daad van de dag, in alle rust tussen hem en mij. 

Klaar. Toch? 

Niet dus.

Want daar is hij. De achterligger van de pakjesdienst chauffeur, de bruin geblakerde vent die ik hierboven beschreef. Een explosie van woede volgt. Met zijn neus tegen het zijraam, zwaar gesticulerend,  spierwitte kogelogen. Want ik heb net getoeterd naar de o zo brave pakjesdienst chauffeur die er toch ook niets aan kan doen dat hij soms even over de middenlijn dient te rijden met zijn grote bestelwagen… 

Ik voel het opborrelen. Tranen prikken in mijn ogen. De spreekwoordelijke krop kruipt omhoog in mijn keel. Ik HAAT het écht. Dat gevoel van onmacht en onbegrip. Dat gevoel van onrechtvaardigheid. Het overspoelt me. Want die vent weet níets over mijn bedoelingen. Hij weet niets over het gsm-gebruik van de pakjesdienst chauffeur. 

Ik bedenk bij mezelf: ‘Waarom raakt dit jou zo intens, Iris?’ 

Het gaat gewoonweg over hoe ik in het leven sta. Met de beste bedoelingen voor iedereen, zonder oordeel. De reactie van de man raakt mijn waarden, mijn kern, mijn ziel tot in het diepste, zónder woorden. 

Elke dag ben ik bezig met communicatie, taal en woorden en hoe ons eigen gedrag dat van de ander bepaalt. En hij, hij laat me woordeloos achter. Hoe lastig is het als mensen niet afstemmen op elkaar, hoe complex zijn menselijke interacties vanuit onwetendheid. Want in dit hele verhaal heeft geen enkel personage ook maar één gesproken woord met de ander uitgewisseld. Dit noemen ze dan de ‘kracht’ van non-verbale communicatie…

En toch maak ik de cirkel rond met LIEFDE. Want daar is die andere pakjesdienst chauffeur, eerder op de dag. Ik, met de hond aan het wandelen in een smalle, doodlopende straat. Net dan komt een pakjesdienst aangereden, ik ga met de hond in de graskant staan, de chauffeur rijdt door. Hij zwaait me hartelijk toe om me te bedanken. En als hij terugkeert, herhaalt dit scenario zich. 

En ik? 

Ik zwaai terug en denk: ‘Wat een vriendelijke man, wetende dat het leven van een pakjesdienst chauffeur niet altijd even gemakkelijk moet zijn, zo de hele dag in het verkeer.’ Dát beeld wil ik vasthouden. 

Dan HOUD ik echt van deze o zo mooie wereld…

Iris Temmerman, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris & medebezielster van Groeireis