Toeval bestaat niet

Lang geleden ben ik gestopt met het geloven in toeval. Toeval bestaat niet; iets valt je toe.

Een van de dingen die ik doe naast het runnen van is voorzitter spelen van een Chinees-Indische culturele vereniging. Al ruim twintig jaar draag ik als vrijwilliger bij aan het reilen en zeilen van de vereniging die bestaat uit mensen die iets ‘hebben’ met het voormalig Nederlands-Indië, met hun Indische of Chinees-Indische roots en het aanverwante culturele erfgoed. Eten en spelen vormen belangrijke onderdelen van het verenigingsleven, dus ik draag het voorzitterschap met een warm hart.

Eergisteren stuurde ik een berichtje naar Cor, de 93-jarige voorzitter van onze bridge-afdeling. Ik wist dat hij kampte met zijn gezondheid en wilde hem een hart onder de riem steken. Tot mijn verrassing kreeg ik gisteren een reactie van zijn partner Caroline dat Cor sinds maandag in een hospice lag en dat het niet goed ging. Ik belde haar en vroeg of ik binnenkort op bezoek mocht komen. Dat mocht; de donderdag was al bezet, ik zou vrijdag dan langsgaan. Nadat ik de telefoon ophing zei een stemmetje in mijn hoofd: ‘misschien kun je liever vandaag gaan?’ Aan het eind van de middag wachtte mijn schoonmoeder met het kerstdiner, dus dat zou dan een snelle rit van Amersfoort naar Sassenheim moeten worden. Ik belde Caroline terug en vroeg of ik die middag mocht langskomen. Dat was prima.

Iets voor 15u stapte ik in de auto, ontweek nipt een file van twintig minuten op de Amsterdamse ringweg en arriveerde bij het hospice. Een gastvrouw liet mij binnen en bracht mij naar de kamer waar Cor lag. Zwaar ademend, met open mond en gesloten ogen. Een schim van de man met de scherpe blik, die altijd rechtop stond en je een ferme handdruk gaf bij iedere begroeting. Caroline verwelkomde mij hartelijk en we gingen naast haar lief zitten. De gastvrouw bracht een kopje thee. Cor gaf geen teken van herkenning door de zware sedatie, maar toen Caroline hem bij een tweede poging aanraakte en zei ‘Brian is hier’ werd zijn ademhaling rustiger en ik zag hoe hij zijn ogen tot kleine spleetjes opende. Daar sta je. Welke woorden spreek je dan? Ik kon niets anders bedenken dan hem te bedanken voor alles wat hij voor de vereniging had gedaan, voor de vriendschap die ik heb gevoeld en dat het zo goed was; hij mocht loslaten. Ik ging weer zitten, nam een slokje thee en zag hoe hij zijn ogen sloot, om vervolgens te stoppen met ademhalen. Caroline schrok, stond op en probeerde hem ‘wakker’ te maken. Wat voor haar restte was hem te omarmen en in tranen afscheid te nemen.

Na een paar troostende omhelzingen stapte ik later die middag in de auto, op weg naar de wachtende schoonmoeder. Een beetje wezenloos starend over de A44 zette ik de radio aan, de Top 2000. Ruud de Wilds lijzige stem kondigde het volgende nummer van Cutting Crew aan: ‘I just died in your arms tonight.’

Nee, toeval bestaat echt niet.

Fijne feestdagen en luister ook in 2025 vooral naar het stemmetje in je hoofd.