SunDaily: Zoveel boosheid in de wereld

Als ik rondom mij kijk, zie ik zoveel boosheid. In de grote wereld zie ik oorlogen en crisissen.

Ik zie boosheid ook weerspiegeld in de kleine wereld. Als ik in de winkel aan de kassa sta te wachten bijvoorbeeld. Of op straat als de ene fietser in alle haast luid bellend de ander wil voorbijsteken. Maar evengoed bij mezelf.

Uiteraard is er met boosheid op zich niks mis. Het laat zien dat je niet onverschillig bent.

Tegelijk, als je achter de muur kijkt zoals Stefan Perceval zo mooi zegt, zie je verdriet.

Achter boosheid gaat verdriet schuil.

Verdriet dat we willen wegstoppen.

Voor de ander en vaak ook voor onszelf.

Omdat het geen fijn gevoel is.

Omdat het maatschappelijk bestempeld wordt als zwak.

Zo hoor je mensen dan zeggen: ‘Sorry hoor, ik heb het even een beetje moeilijk.’ Ze verontschuldigen zich en vegen snel hun tranen weg.

In het heetst van de strijd hoor ik echter niemand zich verontschuldigen of vragen om even niet te kijken. Boosheid straalt kracht uit, is sociaal aanvaardbaar en mag er ‘gewoon’ zijn.

Nochtans is verdriet zoiets moois. Verdriet is zacht, kwetsbaar en opent deuren. Naar dialoog, naar een diepere laag van zijn.

Dat heb ik zelf laatst nog eens mogen ervaren na een oplaaiende ruzie met onze zoon. Zodra de hevige emoties waren gaan liggen en ik bij mezelf ging voelen, kwam verdriet naar boven. Verdriet omdat ik mijn eigen grenzen niet had aangegeven. Verdriet en bovenliggend eigenlijk ook boosheid naar mezelf toe.

Ja, boosheid zegt zoveel over diegene die boos wordt, eerder dan over diegene die de volle laag krijgt.

Zullen we samen beginnen met de boosheid in onze kleine wereld aan te pakken? Misschien maakt dat op een dag een verschil in de grote wereld.

Elke Leyman, publicist, theatermaker, co-founder Re-Story

Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.