SunDaily: Vragen stellen

Wanneer heb jij voor het laatst een écht goede vraag gekregen? Eentje die jou misschien nog nooit gesteld was? Die ook voor jezelf iets opende waar je niet eerder woorden aan had gegeven? Was dat kort geleden? Heel lang? Of zit je er eigenlijk nog op te wachten? Wat is dan de vraag die jou niet eerder of nog maar zelden is gesteld?

Ik stelde deze vraag naar de niet-gestelde vraag aan mensen in een van mijn cursusgroepen en ook op LinkedIn. Eerste fysieke reactie: een nadenkende blik en een doorbrekende glimlach. Eerste verbale reactie: oeh, wat een mooie vraag!

De reacties lieten niet lang op zich wachten. Mensen willen graag een vraag hebben over hun bijzondere uiterlijk, over hun overleden partner, over het moment waarop er weer een glimlach doorbrak, over hoe het is om in hun kracht te staan, over waar ze blij en boos van worden of juist geïnspireerd.

Mensen verlangen naar de vraag naar hoe het écht met hen gaat of wat hen motiveert in hun werk en leven. Ze vertellen graag over het laatste moment waarop zij zich echt even helemaal gelukkig voelden. Of over die ene herinnering die zij graag mee zou willen nemen naar het hiernamaals, ervan uitgaande dat dat er is.

Zoveel mooie vragen die in het gewone leven zo weinig worden gesteld. Waarom is dat toch zo lastig? Hebben we de tijd er niet voor? Zijn we niet geïnteresseerd genoeg? Vinden we het te spannend? Vullen we het voor de ander in dat hij/zij daar helemaal niet op zit te wachten? Zijn we bang voor het antwoord? Of denken we dat onze vragen niet goed genoeg zijn? Laten we ze liever over aan de coaches, psychologen of geestelijken van deze wereld?

Feit is dat we elkaar bijzonder weinig vragen stellen die verder gaan dan het hoe, wat en waarom van dagelijkse dingen. Terwijl we er ten diepste wel naar verlangen. Wat een rare paradox.

Misschien zouden we eens kunnen beginnen om na te denken over de vragen die ons nooit of nauwelijks worden gesteld. Als wij daar best antwoord op zouden willen geven, waarom zou een ander dat dan niet willen? Ook is het goed om eens te bedenken wat jouw persoonlijke do’s-and-don’ts met betrekking tot de kunst van het vragenstellen zijn.

Zo wil ik best antwoord geven op diepgaande vragen, maar moet ik wel helder hebben dat de vragensteller het antwoord ook echt wil weten. Ik haak af als de ander alleen maar aanleiding zoekt om zélf iets te vertellen. Of wanneer mijn antwoord dient als een mogelijkheid om eens een flink oordeel te vellen.

Zo hoorde ik van anderen dat ze best iets willen zeggen over hun tattoo, hun afkomst of over hun bijzondere naam. Maar echt niet altijd. En niet aan iedereen. Sommige antwoorden vragen om tijd, een specifieke plek en vooral om oprechte interesse en een gevoel van gelijkwaardigheid.  Want bij hoeveel vragen zit er al een antwoord, aanname of een oordeel inbegrepen?

Zullen we onszelf er de komende tijd in oefenen? In de oprechte belangstelling voor de ander? In het zorgvuldig nadenken over onze vragen? In het durven stellen? In het plaatsmaken voor de ander zonder dat we daarbij per se zelf aan bod hoeven komen? In het luisteren? In het verbinding maken met elkaar? Als we dat doen, geven we niet alleen een mooi cadeau aan de ander, maar óók aan onszelf. Want zoals de filosoof Martin Buber zegt: ‘Alle werkelijke leven is ontmoeting.’

Agnes van der Sluijs

Coach, facilitator

Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren meot een zondagsverhaal.