SunDaily: Rust

Door het alom aanwezige, niet zelden inhoudsloze gekakel in onze samenleving, heb ik wel eens het gevoel dat alles aan elkaar hangt van meningen en steen. Als ik door een stadscentrum loop heb ik dat bijvoorbeeld, of als ik onverhoeds een krant open sla. Gelukkig woon ik buitenaf. Ik kijk uit over weilanden en de koeien van de buurman. Geloof me, wat je ook van koeien en hun mest vindt, dat is een geruststellend uitzicht. Al dat groen, die grazende beesten, de vogels in de lucht – het oerbrein voelt zich er veilig en onbedreigd bij.

Het is een panorama waarin niets verandert. Nou ja, soms glijdt er een fietser doorheen, of een auto in de verte. Of er dient zich in de kleur van de bladeren een nieuw seizoen aan. En soms sterft er een boom, bij wijze van kleine, maar dreigende vooraankondiging van alles wat ons nog te wachten staat met die klimaatverandering. Maar als je langzaam kijkt, zijn de dagen en uren gelijk aan elkaar.

Verschrikkelijke vragen

De zachte rust die daarvan uitgaat is een weldaad voor de ziel, omdat die zelf deel is van de Rust. En ik denk dat het omgekeerde ook waar is: dat we op zielsniveau doodongelukkig worden van verdeeldheid, bekvechtende politici of gillende drukte om ons heen. Ook als we het niet in de gaten hebben. Ook als we onszelf wijsmaken dat we het heerlijk vinden midden in een miljoenenstad. Zelfs als we nog nooit een weiland gezien hebben, is de rust van de niet-bebouwde wereld, die waar we vandaan komen, heilzaam.

‘Zoek de rust op.
De mensen zullen je niet missen.
En anders maar wel.’

Liggend in het gras, tussen koeienvlaai en weideblom, of in het bos, waar schuin vallend zonlicht traag over de grond kruipt, klinkt dan soms zomaar een vraag op. Zo’n vraag als van een argeloos kind dat met open blik de verschrikkelijkste waaromvragen stelt, zonder besef van de enormiteit ervan. ‘Waarom maken mensen elkaar dood?’ ‘Waarom vindt papa jou niet meer lief?’ Dat soort dingen. Welk antwoord je ook geeft, prettig is het niet.

Het zielsverlangen tegemoet

Tussen gras en bos klinken vragen uit die categorie als: ‘Waarom ben je hier niet vaker?’ Of ‘Waarom kies je niet vaker voor stilte, rust, afzondering?’

‘Geen tijd’, zeg je. Of misschien hou je niet van weilanden en bossen, dat kan ook. Zie je wel, geen prettige antwoorden. In beide gevallen zou ik willen zeggen: kom overeind, trek een paar goeie schoenen aan en ga naar buiten. Hup, die stad uit. Laat vooral je telefoon thuis, vergeet alles wat in het dagelijks leven hoegenaamd dringend om een antwoord vraagt. Niemand zal je verstoten omdat je de rust opzoekt die alleen buiten de bebouwde kom te vinden is. Sterker nog, niemand zal je missen. En anders maar wel. Op pad! Loop door tot er geen of weinig wandelaars en fietsers meer zijn. En dan: ga zitten in een bos. Bankjes zat.

Als je eindelijk zit, zal het – zeker voor de harde werkers onder ons – een geweldige verrassing zijn dat de aarde blijft draaien. Gewoon zomaar, zonder dat je je ermee bemoeit. De zon staat aan de lucht, wolken drijven langs en ergens hoor je ‘tsjilp’. Ineens dat besef: dat het eigen leven voor je het weet voorbij, voorbij o en voorgoed voorbij zal zijn, om Bloem maar eens te citeren. Dat het dus van wijsheid zou getuigen om zo nu en dan rust en ruimte te scheppen in de dagen, omdat je er anders te veel van mist. Van die dagen, bedoel ik. Misschien kom je op die manier iets op het spoor van het oerverlangen, dat zielsverlangen naar thuiskomen in die rust. Doe het morgen. Of beter nog, doe het nu. Er wordt op je gewacht.

Maria van Mierlo, maakt kloosterlijke wijsheid toepasbaar

Dit is de vijfde column uit de nieuwe reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.