SunDaily: Kiemkracht

Mijn grote tienerdochter is van de plantjes en de dieren. Wanneer er weer een verschrompeld stukje gember ligt, het kontje van een bosui of zoiets als een avocadopit, dan grijpt ze haar kans om ze tot nieuw leven te wekken.  En warempel: na een paar dagen weken in een schaaltje water, of tussen het vochtige keukenpapier wordt een heel proces van ontkieming zichtbaar. Fascinerend vindt ze dat. En ik met haar.

Kiemkracht. Om tot nieuw leven te komen, zal er eerst iets moeten afsterven. Daar waar je denkt: het wordt toch niks meer, gooi maar weg, kan dat zomaar onterecht blijken. Dat geldt niet alleen voor je treurige groenteresten, maar ook voor heel veel dingen in ons persoonlijk leven. Hoe vaak heb ik niet gedacht: ach, laat ook maar zitten… En hoe vaak bleek dat de tijd nog niet rijp was? Dat ik bloei verwachtte in de winter?

Ook op een veel diepere laag kun je er niet omheen dat je vaak eerst ergens op stuk moet lopen, wil je tot verdere groei kunnen komen. Of het nu periodes van inspiratieloosheid, twijfel of lijden zijn, er zijn maar weinig mensen die eraan ontkomen. De vraag is wat je ermee doet. Lukt het je om hoop te houden, wetende dat een klein zaadje zelfs in de donkerste aarde z’n weg naar het licht weet te vinden?

Laat je je inspireren door verhalen van mensen die langs hun plek der moeite zijn gegaan en hernieuwd verder konden? Of werken ze eerder intimiderend en daarmee averechts voor je? Omdat de boodschap vaak is dat alles in je leven betekenis heeft. The good, maar dus ook the bad and the ugly. Wat nou als je dat totaal niet voelt?

Everything Happens for a Reason and Other Lies I’ve Loved. Zo luidt de titel van het boek dat dr. Kate Bowler schreef nadat ze als dertiger een zeer ernstige vorm van kanker kreeg. Ik heb veel nagedacht over haar woorden. Want heeft het een reden dat de ene mens fluitend door het leven gaat en bij een ander ‘de duivel op één grote hoop schijt’? Zou het daadwerkelijk hoop bieden wanneer je in je ziekenhuisbed hoort dat het blijkbaar de bedoeling – van God / het Universum / vul maar in – is dat je daar ligt? Kate Bowler zegt: nee, absoluut niet. En bovendien: het is niet waar.

We vertellen elkaar al sinds mensenheugenis verhalen over hoe om te gaan met het lijden in ons leven. In elke heldenreis – antieke en moderne – is er een punt van vastlopen. Van het totaal niet meer zien. Je letterlijk godverlaten voelen. In deze lijdensweek voor Pasen luisteren veel mensen opnieuw naar het verhaal van Jezus. Je hoeft er niet gelovig voor te zijn om er inspiratie uit te halen. Dat laat de populariteit van de Mattheuspassion en de musical Jesus Christ Superstar wel zien. Het is misschien wel het ultieme verhaal over kiemkracht.

Deze zondag is het Palmpasen. De week begint goed: Jezus wordt als een koning toegejuicht in Jeruzalem. Een paar dagen later hangt echter hij onschuldig, maar wel uitgekotst en verraden dood te bloeden aan een kruis. Hij roept: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’ Het kan verkeren, dieper dan dit kun je niet gaan. Dood en begraven. Wat een antiheld. Het verhaal eindigt hier alleen niet. Na drie dagen zien zijn volgelingen Jezus weer voor hun neus staan. Ze herkennen hem eerst niet. Hij lijkt wel een ander mens. Sterker nog: hij ís een ander mens.

Bij zo’n verhaal dat al 2000 jaar meegaat en miljarden mensen heeft geïnspireerd, kun je op z’n minst afvragen welke kern van waarheid erin zit. Over ons menszijn, over het lijden, onze drang naar betekenis, over onze verhouding met de ander en het hogere. Ik ga daar de komende dagen weer extra goed op kauwen, wetende dat ik me geregeld verslik en dat niet alles wat ik erover mee heb gekregen goed verteerbaar en mogelijk zelfs over de datum is. Doe je met me mee?

Ik wens je graag een Goede Week toe.

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator

Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.