The Optimist
The Optimist is een onafhankelijk opinietijdschrift over mensen en ideeën die de wereld veranderen.
P: ‘Optimisten zijn blije zwevers.’
O: ‘Dat mag je zo vinden maar de hele samenleving lijkt pessimistischer en zelfs depressiever te worden. Zonder optimisme gaan we het niet redden.’
P: ‘Je kunt het ook anders zien. Pessimisten zijn realistisch gericht op feiten, beter voorbereid op de toekomst; ze lopen niet stuk op hoge idealen.’
O: ‘Ik heb het over optimisme als een positieve innerlijke drive en dat is hard werken. Het is iets duurzaams in jouzelf, onafhankelijk van de feiten. Bovendien zijn deze “feiten” nogal bepaald door jouw eigen keuzes en blikrichting.’
P: ‘De nieuwsstroom der ellende is niet te negeren op dit moment, zelfs als een deel niet waar blijkt. Somberheid is eigenlijk een gezonde reactie op deze ontwikkeling.’
O: ‘Lees het interview met Hannah Ritchie in de Trouw van 25 januari. Haar boek Niet het einde van de wereld stelt dat we niet de laatste generatie zijn, maar de eerste. De problemen zijn groot maar oplosbaar en er zijn de laatste twintig jaar belangrijke stappen gezet om die te boven te komen. Als datawetenschapper heeft ze recht van spreken en ze levert er duidelijke statistieken bij. Die belangrijke stappen worden te weinig belicht.’
P: ‘Zoals…?’
O: ‘De zure regen en het gat in de ozonlaag zijn in een generatie opgelost. Kindersterfte is wereldwijd gehalveerd. Schone energie wordt in no-time goedkoper dan fossiele energie. Er is veel minder honger…’
P: ‘Is dit niet de grote-positief-nieuws-show? Het orkestje op de Titanic speelt door terwijl de boot aan het zinken is. De storm die we zelf ontstoken hebben zal onze optimistisch getimmerde niet-zeewaardige boot wegvagen.’
O: ‘Dat orkestje speelde om de paniek te dempen. Daar ben ik niet van. Ik probeer de angst toe te laten, te begrijpen en er iets mee te doen. Bovendien… we kunnen dit schip niet meer verlaten.’
P: ‘Oké, lees dan ook het boek Apocalypsofie van Lisa Doeland. Ze ontmaskert de groene droom zonder doemdenker te worden. Doeland stelt dat het ook een optie is om ons af te vragen hoe we zo goed mogelijk kunnen uitsterven.
O: ‘Je bedoelt na ons de zondvloed?’
P: ‘Dat is te gemakkelijk. Dan mis je de diepere laag in het verhaal. Leven gaat onvermijdelijk gepaard met verlies en verval. Optimisme mag er niet toe dienen om deze pijnlijke en moeizame onderstroom in het leven weg te poetsen. Sterker nog, dat soort optimisme is instabiel, brandt snel op en dient de zaak niet!’
O: ‘Dat vraagt dus om een dieperliggend optimisme. Victor Frankl, de Oostenrijkse psychiater die de holocaust overleefde, ontwikkelde na zijn concentratiekampervaringen een onwaarschijnlijk optimisme. Hij spreekt zelf van “a tragic optimism…an optimism in the face of tragedy”. Wij zijn in zijn ogen geen automaten die zo efficiënt mogelijk doelen nastreven maar wezens die een “will to meaning” hebben. We hebben betekenis nodig. Dit innerlijk vuur begint echter pas te branden in het doen, de persoonlijke fulfilment van die betekenis, de beantwoording van jouw persoonlijke WHY in het leven!’
P: ‘Als ik goed naar jou luister is jouw optimisme een “verankerd optimisme”.’
O: ‘Als ik goed naar jou luister is jouw pessimisme “leren kijken en afdalen”.’
P: …. (stilte)
O: …. (stilte)
Rien van der Zeijden, ritueelbegeleider/theoloog (retired)
Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren meot een zondagsverhaal.
Reacties