SunDaily: Bestemming bereikt

Het zal rond het jaar 2000 geweest zijn. Ik voel nog zo de wanhoop na het zoveelste rondje door die ellendige wijk. Op zoek naar het adres dat ik van te voren heb opgezocht. Ik dacht dat ik er zo naar toe kon rijden, maar eenmaal ter plekke blijken er wegafsluitingen te zijn. Het oude stratenboek biedt geen soelaas, want nieuwbouw. Steeds weer kom ik op hetzelfde punt uit. En nee, dat is níet mijn bestemming. Met kortsluiting in mijn hoofd en inmiddels ver voorbij het afgesproken tijdstip, maak ik rechtsomkeer, terug naar huis…

Hoe anders is het nu met de vriendelijke (meestal) alwetende stem die zegt: ‘Uw bestemming bevindt zich aan de linkerkant.’  Er is een aantal uitvindingen waar ik zeer dankbaar voor ben, en Google Maps staat naast de was- en afwasmachine hoog op het lijstje!

Bestemming. Letterlijk: het punt waar je naartoe op reis bent. Metaforisch: De stip op de horizon, het doel dat je najaagt, de reden waartoe jij bent of iets is, dat wat jij te doen hebt in dit leven. Tot je bestemming komen. Arriveren. Ik vind het een fascinerend thema. Het is een thema dat soms oppervlakkig wordt benaderd, maar wel degelijk diep gaat en diep raakt. Omdat het alles te maken heeft met zingeving. Met de aloude vraag ‘waartoe zijt gij op aard’?

Het kan goed zijn dat je geen idee meer hebt wat jouw bestemming zou kunnen zijn. Of dat nu in de sfeer van werk is of dat het raakt aan grote thema’s van leven en dood. Ik spreek mensen die paniekerig ronddwalen, net als ik meer dan twintig jaar geleden in die auto deed. Het zou toch moeten kloppen, maar waarom kom ik er dan niet? En waarom heeft niemand me verteld over al die wegafsluitingen en dat ellendige eenrichtingsverkeer?

Soms denk ik – en ongetwijfeld velen met mij – dat het best fijn zou zijn als je op bepaalde momenten in je leven een vriendelijke stem zou horen die zegt: ‘Uw bestemming bevindt zich aan de linkerkant’. Of die op z’n minst helder zou aangeven waar de blokkades en omleidingen te vinden zijn. Lekker duidelijk, veel minder gedoe. Maar dan denk ik ook snel: ja, het is fijn om ergens te arriveren. Om te weten dat je er bent. Maar wat dan? Wat is dan de volgende stap? Ga ik weer verder op reis? Of is dat dan wat het is? En de reis zelf is toch ook best de moeite waard?

Ik denk trouwens dat die stem er wel degelijk is. Niet met het geluid van een navigatiesysteem, maar gewoon met die van jou. Sommigen noemen het een innerlijk kompas. Anderen spreken over een innerlijk weten en weer anderen over de stem of Geest van God. De vraag daarbij is of je bereid bent om te verstillen en écht goed te luisteren naar de wijsheid in jezelf.

Soms weet je ergens diep van binnen namelijk best wel welke richting je op moet. En gaat het vooral om de leeuwen en beren op de weg. Je voelt wanneer iets een bepaalde bestemming heeft bereikt of een doodlopende weg blijkt te zijn. Maar zéker als je iets fijns achterlaat, kost het moed en vaak ook tijd om te erkennen dat de bestemming bereikt is. Om dat naar jezelf of naar elkaar toe uit te spreken. Om misschien ook te rouwen om dat wat voorbij gaat. Te erkennen wat het je heeft gebracht. Om te vieren waar mogelijk. Om het onbekende in te stappen, op weg naar je volgende bestemming. Wat die ook moge zijn.

Ik wens jou van harte:
Vrede met wat was
Vreugde met wat is
en alle goeds voor de toekomst.

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator

Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.