SunDaily: Als de wereld morgen wakker wordt

‘Tegen de muur gij!’ Ik schrik op. Een papa duwt zijn zoon van een jaar of tien de trap af en beveelt hem tegen de muur van het winkelcentrum te wachten. Zijn zoon heeft duidelijk iets gedaan wat zijn vader niet kon waarderen. Dat hoorde ik aan de toon waarop hij sprak: ‘Wacht maar tot we straks thuis zijn. Gelijk naar je kamer!’

Zijn non-verbale communicatie versterkt zijn woorden. De zoon kan ik niet zien. Maar de hele houding van de vader is defensief. Agressief zelfs. Ik zie dat zijn arm in het verband zit. Duidelijk gekwetst.

Een paar minuten later komt de rest van de familie de trap af: opa, mama en twee broertjes.

Iedereen is er. Ze kunnen vertrekken. Iedereen behalve de jongen tegen de muur. Tot de moeder hem letterlijk bij zijn nekvel neemt en een duw geeft. De jongen struikelt maar kan zich nog net staande houden. ‘En met mij ga je niet hetzelfde doen als met je vader!’

Een paar dagen later in de trein hoor ik een juf tegen haar leerlingen van het vijfde leerjaar zeggen: ‘Tegen mijn kinderen zeg ik ook: “het is mijn huis. Alles wat hier staat, is van mij. Als je later geld verdient, kan je ook dingen kopen. Maar tot die tijd … van mij.”’

En in een andere treinrit: ‘Wat heb je nu geleerd? Als je aan tafel zit, moet je eten.’ Een ouder spelt haar driejarige dochter de les. ‘Dan moet je nu maar wat honger lijden.’ En even later bij de papa: ‘Je mag blij zijn dat je op mijn schoot mag zitten. Papa wil ook op schootje zitten maar dat mag niet.’

Het maakt me verdrietig. Om te horen hoe we tegen elkaar praten. Om te voelen hoe we met onze kinderen, de toekomst, omgaan.

Er is zoveel boosheid. Om mij heen en overal in de wereld. We kunnen niks meer van elkaar verdragen. Alles wordt gezien als: ze zijn tegen mij. Kinderen hebben het gevoel gecanceld te worden.

Wat is nodig om dit te keren?

Liefde natuurlijk.

Maar als we dit nog niet tegenover onze eigen kinderen kunnen voelen en laten blijken. Hoe kunnen we dat dan wijd verspreiden?

Ik plant vandaag een zaadje. Een zaadje van liefde in mezelf. Daarna heel veel zaadjes voor iedereen in mijn naaste omgeving. En in mijn dromen vlieg ik ‘s nachts door de lucht om tonnen zaadjes uit te strooien.

Als de wereld morgen wakker wordt, is de aarde bedekt met een tapijt van liefde.

Elke Leyman, publicist, theatermaker, co-founder Re-Story.

Dit is een column uit de reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.