Stilstaan in verwondering

Soms zet iemand een gedicht op muziek. En dan lijkt het alsof het gedicht eindelijk de warme jas heeft gevonden die het al decennia zocht. Een warme jas na een zwerftocht van bijna een eeuw, in dit geval.

In 1928 kwam het gedicht ‘Melopee’ uit. De titel betekent: ‘ritmisch gezang’. Wie dit postuum uitgebrachte gedicht van Paul van Oostaijen leest, voelt de cadans in haar woorden. De maan. De rivier. De maan die moe langs de rivier schuift. Langs de lange rivier, naar zee.

In 2020 zet De Kift dit gedicht op muziek. Of beter gezegd: de Kift weeft muziek om het gedicht heen. Weeft een zachte jas die de woorden van Paul van Ostaijen nieuwe warmte schenkt. Opnieuw laat zingen. ‘Hoogriet’ fluistert zachtjes de woorden in je oren.

‘Langs het hoogriet, langs de laagwei.’ Je herkent de woorden van weleer. Alsof een oude vriend opnieuw je hand schudt. Ze zaten altijd al in je hoofd, als een warme herinnering. Je glijdt langs het hoogriet: de herinnering aan euforie. Je glijdt langs de laagwei: de herinnering aan wat verloren ging.

Langs het hoogriet, langs de laagwei. Je voelt de cadans in woord en muziek. Het water wiegt je. Zachtjes golft ‘Hoogriet’ door je lijf. Verwarmd je ziel. Je voelt: dit is mens zijn. In verwondering en breekbaarheid.

Kijkend naar de rivier glijdt de herinnering langs de hoogtepunten in je leven, langs de dieptepunten in je leven. En alles glijdt naar zee. Niemand weet waarom, maar de rivier stroomt naar de zee. Wij ook, in onze kano. Steeds opnieuw, eeuwenlang.

Hoogriet is een loflied op het alledaagse. Op de tijd die ons voorbij sjokt. Een lied vol verwondering met een warme hartslag, wiegend naar het einde.

Het is goed om af en toe stil te staan in verwondering. Doe maar.

Luister maar.

Melopee

Onder de maan schuift de lange rivier

Over de lange rivier schuift moede de maan

Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet

langs de laagwei

schuift de kano naar zee

schuift met de schuivende maan de kano naar zee

Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man

Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Paul van Ostaijen

Opgedragen aan Gaston Burssens