‘Samen maken we het verschil’

‘“Be the change you wish to see in the world”, daar geloof ik in, zegt de 21-jarige Roos Kolkman die op 5 november kans maakt om de VN-jongerenvertegenwoordiger van Nederland op het gebied van duurzaamheid te worden. De spreuk van Ghandi nodigt tot op de dag van vandaag mensen uit om het heft in eigen hand te nemen en om woorden om te zetten in daden. Om hoop te houden en in actie te komen voor onze toekomst op aarde.

‘Ik geloof dat wij, als individu, een verschil kunnen maken’, zegt Roos. Wanneer ze spreekt over haar favoriete onderwerp duurzaamheid is ze nauwelijks te stoppen: ‘Duurzame ontwikkeling lijkt vaak een abstract en onhaalbaar concept. Mensen zijn geneigd om zich ervoor af te sluiten, om te denken ‘dat ze toch niets kunnen doen’ of ‘dat het toch allemaal niet uitmaakt’. Ik ben er van overtuigd dat we wel degelijk iets kunnen doen. Heel veel juist. Dat is voor iedereen anders, de één kan misschien gemakkelijker eens de auto laten staan en met de trein gaan, terwijl het voor een ander passender is om minder vlees te gaan eten. Het probleem is groot, maar de oplossingen zijn ontelbaar en klein. Al die small changes samen maken het verschil’.

Finaleplek

Roos strijdt op dit moment samen met Hajar Yagkoubi, Jessica Effah en Eefke van de Wouw voor de felbegeerde plekken van Jongerenvertegenwoordiger Mensenrechten en Veiligheid en Jongerenvertegenwoordiger Duurzame ontwikkeling. Tijdens de halve finale wist Roos met haar enthousiasme en doorleefde betrokkenheid de jury ervan te overtuigen dat ze een finaleplek verdiende: ‘Veel mensen staan er niet bij stil dat het T-shirt dat ze dragen een relatie heeft met de rivier waar ze langs wandelen. De kledingproductie heeft meer effect op water dan veel mensen weten. Zo komen er tijdens het wassen van kleding microvezels in het water terecht. En worden er chemicaliën gebruikt om kleding te kunnen verven, om te bleken en om schoon te maken. Of denk aan de pesticiden die gebruikt worden in de katoenproductie. Allemaal stoffen die uiteindelijk in onze zeeën terechtkomen. We leven in een fast fashion tijdperk, waarbij het kopen van goedkope kleding een vanzelfsprekendheid is. Onze kasten hangen er vol mee. Maar stel nou dat we die nieuwe rok of dat hippe paar schoenen niet zouden kopen? Als we in plaats daarvan een tweedehands exemplaar zouden aanschaffen? Of een stel laarzen van een vriendin zouden lenen? Er zijn talloos meer mogelijkheden dan waar velen van ons zich bewust van zijn. En daar wil ik aan bijdragen.. aan het vergroten van dat bewustzijn en mensen attent maken op al die duurzame opties die er bestaan’.

Passie

Roos groeide op in Heteren, een klein dorpje tussen Arnhem en Wageningen. Ze was veel buiten, leefde tussen de dieren en de planten en ontwikkelde een vanzelfsprekende relatie met de haar omringende natuur. Als studente in duurzame ontwikkeling en internationaal recht, is Roos zich als geen ander bewust van de belangenconflicten tussen milieu, (inter)nationale politiek en economische groei.

De keuze voor deze studie vloeide als vanzelf voort uit haar liefde voor de natuur, ervaring als duikinstructrice en interesse voor de VN: ‘Voor mij is de VN een prachtig orgaan dat de mogelijkheid biedt om met alle landen samen op te trekken in het belang van grensoverschrijdende thema’s zoals bijvoorbeeld duurzaamheid. Toen ik tien jaar geleden begon met duiken was ik meteen zo onder de indruk van de onderwaterwereld, dat ik het nu een eer vind om anderen mee te nemen in deze betoverende omgeving. Maar wat ik helaas ook heb moeten vaststellen is dat in die tien jaar dat ik nu duik de hoeveelheid plastic is toegenomen en het aantal vissen is afgenomen. Je hebt misschien wel eens foto’s gezien van een schildpad met rietjes in zijn neus.. dat heb ik dus echt gezien onder water. Om te omschrijven wat dat met je doet.. ik vond het verschrikkelijk! Ik grijp alle kansen aan om zoveel mogelijk mensen, vooral jongeren in mijn geval, te laten zien wat ze kunnen doen om een verschil te maken. Iedere verandering is er één. En samen doen we ertoe’.

Door Inge Kramp