Regen brengt me thuis

Zondagochtend. Ik staar door het raam. Regen.

Regen, regen en nog eens regen.

En ik had me nog zo voorgenomen om met de hond de velden in te trekken. Míjn moment nemen. Pauze na een drukke week. Zucht… In mijn hoofd viel het idee al helemaal in het water. Jammer, ik had het de dag voordien beloofd, aan mezelf én aan de hond.

Naast me turen twee donkerbruine ogen naar buiten. Regendruppels weerspiegelen in zijn blik. Hij is al helemaal geen fan van regen. Een luxehond, noemt mijn echtgenoot hem graag. We kijken elkaar aan. En zonder woorden weten we: we doen het toch, de hond en ik.

De eerste stappen voelen nog nat en miezerig, maar dan… dan gebeurt de magie. Mijn denken verstomt. Ik word ik. In de regen, in de modder, in het moment. De druppels tikken op mijn kap, mijn voeten zakken weg in het natte gras. De hond sjokt gezapig door de plassen. Ik adem diep in en ben alleen nog maar hier, in de wijde velden.

En opeens tuimel ik mijn kindertijd in. Toen regen geen hinder was, maar een avontuur. Toen modder fantastisch was en vuil worden de norm. Ik voel het weer: die onbezonnen vreugde, die stille verbinding met mezelf en de natuur. Mijn zintuigen staan wijd open: ik hoor het kabbelen van het water, ik ruik de geur van natte aarde, ik proef de smaak van de regen, ik voel de wind op mijn huid en ik zie de meest verschillende vogels met mij mee vliegen.

Die ochtend bracht de regen me niet alleen naar buiten, maar vooral naar binnen. Dicht bij mezelf. Dichter bij het nu.

En het mooiste? De regen zorgt ervoor dat mijn kinderen die dag ook een herinnering creëren. Want als we thuiskomen, is de hond één grote modderpoel. En dat betekent – tot hun grote vreugde – een douchebeurt. Ze stoppen de hond samen onder de douche. Samen zorgen. Samen lachen. Samen genieten. En de hond? Die tuurt met zijn donkerbruine ogen naar mij met de prangende vraag wanneer hij in zijn droge zetel mag…

Zo zie je maar, hoe iets onbewust van moeder naar kind stroomt. Hoe de regen me terugvoerde naar mijn jeugd, terwijl mijn kinderen de hunne aan het schrijven zijn.

Van een stralende regen-zondag gesproken.

Iris Temmerman, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris