The Optimist
The Optimist is een onafhankelijk opinietijdschrift over mensen en ideeën die de wereld veranderen.
Op deze manier voorkom je verveling tijdens je pensioen
27 feb 2018
Zingeving
Iedereen kijkt er naar uit, na een loopbaan van vaak meer dan 40 jaar, kun je eindelijk met pensioen. Ondanks dat mensen hier met een positief gevoel naar uitkijken, zijn er ook veel mensen die bang zijn voor verveling tijdens het pensioen. Zo voorkom je dit.
Na een lange periode werken, is het lastig om met alle vrije tijd om te gaan. In de beginperiode is het een heerlijk gevoel om te genieten van alle vrijheid en vrije tijd. Alle stress en problemen, waar je tijdens het werk mee te maken had, zijn verleden tijd. Klinkt heerlijk toch? Het kan echter zo zijn dat je dit tijdens het pensioen gaat missen en de verveling toeslaat.
Voorbereiding van het pensioen
Voor degene die nog niet gepensioneerd zijn, is het voorbereiden van het pensioen een goede manier om verveling te voorkomen. Dit kun je doen door geleidelijk minder te gaan werken. Hierdoor raak je vanzelf gewend aan de extra vrije tijd waar je over zult beschikken en heb je extra tijd en energie om nieuwe hobby’s en passies te ontdekken. Het is belangrijk om een manier te vinden om alle extra tijd in te vullen op een manier die bij jouw interesses en persoonlijkheid past. Ontdek bijvoorbeeld een nieuwe sport of volg eens een creatieve cursus.
Verveling voorkomen door de leegte op te vullen
Iets waar veel gepensioneerden tegenop kijken is het einde van de sociale contact met collega’s. Door het niet regelmatig in contact te zijn met hen verwatert het contact en zal het vervelingsgevoel van het pensioen snel dichterbij komen. Hierbij kan sociale media een positieve rol innemen. Het is hierdoor mogelijk om personen, waar je de afgelopen jaren het contact mee hebt verloren, te intensiveren en een hernieuwde band op te bouwen. Zeker personen die ook met pensioen zijn en verveling proberen te voorkomen zijn hiervoor geschikt. Ook kun je natuurlijk eens een belletje plegen of een kaartje sturen.
Als je bang bent om verveeld te raken tijdens je pensioen zijn er ook cursussen die kunnen helpen. En als je het werken écht mist, kun je er ook voor kiezen te werken, doe bijvoorbeeld vrijwilligerswerk, maar menig werkgever verwelkomt mensen met veel levenservaring en senioriteit. Door regelmatig actief te zijn door bijvoorbeeld werken mis je het onder de mensen zijn minder en ligt verveling minder snel op de loer.
Ben jij al met pensioen of ga je binnenkort met pensioen? Laat ons dan weten hoe jij met verveling omgaat.
Lees ook in de Daily:
> Rijdt jouw E-bike straks op waterstof?
> Stop met snurken en slaap als een roosje
Reacties
5 reacties op “Op deze manier voorkom je verveling tijdens je pensioen”
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
ha, ha, ha – vervelen als je met pensioen bent? Ik ben 76 en ben nog nooit zoveel tijd te kort gekomen. Tijd voor voldoende aandacht aan familie en vrienden bij voorbeeld. Al voor ik met pensioen moest (ik had graag door willen werken bij Slachtofferhulp, maar dat kon toen nog niet) werd ik vrijwilligster bij een welzijnsorganisatie hier in Heerlen (Alcander). Ik ontwikkelde een cursus Gelukskunde en geef die nog steeds (volgende week begint er weer eentje met 8 deelneemsters en 6 bijeenkomsten). Om bij te blijven ben ik voortdurend bezig met het verzamelen en bestuderen van boeken en artikelen, om zo de cursus steeds actueel te kunnen houden. Verder ben ik vrijwilligster bij de Stichting Vier het Leven (uitjes met ouderen) en al jaren lid van een groepje, dat olv een filosoof om de 14 dagen filosofische onderwerpen bestudeert en bespreekt. Tuinieren is een favoriete hobby en in de winter brei ik graag wat terwijl ik naar uitzendingen als DWDD en nieuwsuur kijk. Ik zou wel eens vaker aan het lezen van een roman willen toekomen….. Vervelen??? Soms verlang ik er wel eens even naar, vooral als m’n mailbox weer eens veel te vol gelopen is, zoals nu…. Gauw verder dus.
By the way: wat mij betreft is pensioentijd de fijnste tijd van m’n leven – fijn iedere dag je eigen keuzes kunnen maken en eigen baas zijn! En met AOW + klein pensioentje net genoeg om rond te komen en geen angst voor ontslag.
Hartelijke groet en goede moed voor iedereen, die nog mag beginnen aan die mooie fase!!!
Lucy
Me vervelen? Ik kom tijd te kort (dat mede doordat ik veel slaap nodig heb). Ik zag mijn pensioen natuurlijk aankomen en ook dat ik mijn dan ruime mate aan vrije tijd anders zou moeten gaan besteden. Dat laatste mede doordat ik als instructeur en coach in de roeisport betrokken was, en niet meer tegen de Hollandse waterkou kon. In de wedstrijdroeisport worden de medailles in de winter verdiend: de roeiers trainen door zolang er nog (net) geen ijs ligt. Denkend aan toentertijd zie ik mij -te traag fietsend om warm te blijven- langs de waterkant gaan.
Ik had en heb een brede intellectuele belangstelling, en de jongelui waarmee ik omging verbaasden mij door hun optimisme. Kennelijk sprong ik, psychologisch gezien, effectief met hen om. En dat, tot mijn geluk en -ook weer- verbazing, geheel spontaan. Het contrast met hun denken en doen tegen dat van oude(re) mensen, daar werd ik dan ook nog eens met mijn neus opgedrukt doordat mijn moeder mijn mantelzorg nodig had (die ik haar ging verlenen): ik kwam daardoor gedurende haar laatste anderhalf jaar in contact met haar kennissenkring, in het bijzonder haar buren en buren-van-buren. Die ouderen, veelal nog maar net gepensioneerd, moest ik zo gauw mogelijk zien te ontvluchten, vond ik, des temeer omdat dat soort mensen bemoeierig is, een toch al niet zuinig in Nederland verbreide eigenschap.
Waar ik tot aan mijn pensioen niet aan toegekomen was (aan veel studie en al helemaal niet in een niet-exacte richting, zoals de psychologie) daar zou ik eindelijk aan toekomen zodra ik, ja zodra ik wat? Nou, zag een (een inmiddels overleden) vriend van mij scherp, “Zodra je in een tropisch land woont, je bent voor de zon geboren”.
Ik woon nu, dat al sinds 2003, in Thailand. Dat in mijn ivoren torentje (noem ik mijn plekje daar). Ben ik daar van alles en iedereen afgesloten? Nou, eerst even dit: de mens is wel een groepsdier, maar is, als het goed is nog wel wat anders en wel wat meer. De verveling verdrijven door bij elkaar te gaan zitten (zitten te roddelen, op dat niveau ligt het ‘gesprek’ dan) komt er wel aan tegemoet dat je ‘sociaal’ zou zijn, maar ik vind dat een mensonwaardig sociaal zijn (en die oude mensen pesten elkaar dan ook nog; dat is een in bejaarden- en verzorgingshuizen veel voorkomend verschijnsel).
In Thailand zijn de Nederlandse expats daar -veel (dikwijls vervroegd) gepensioneerden zijn dat- ook van dat bemoeierige, en tegelijk helemaal niet belangstellend, dat ligt met de Thaise bevolking -voor ik er definitief heenging ontdekte ik dat- net andersom. “Sociaal” zijn de Nederlandse expatters op hun manier wel: het zijn voor zover ik heb kunnen ontdekken notoire kroeggangers. Dat onder het motto: we hoeven helemaal niks meer, dus maken we lol, en die lol is dan roken en zuipen, naar de hoeren gaan en je volvreten, kortom: een ongezond en liederlijk leven onder het motto: “dood ga je toch”. Dat allemaal is een voorman van hen me ook in mijn ivoren torentje komen vertellen en -vergeefs- komen opdringen. Ik laat hem nooit meer in mijn appartement toe. Dat heb ik hem op een briefje (een e-mail was het) gegeven en zijn reactie was, op (ook een mailtje was dat) heftig. Dat was voer op de molen van mijn studie in de psychologie; de man beleefde een cognitive dissonantie ten gevolge van zijn overspannen ego en zijn daaraan gebonden zelfrechtvaardiging, meen ik inmiddels, (te) kort samengevat, te weten. Ik was in mijn moeders laatste anderhalf jaar slecht voor mijn haar geweest, wist hij me ondermeer in zijn scheldmail te vertellen, kennelijk niet begiftigd met een helderziendheid, maar vergiftigd ermee toch wel. (De wegen in de psychologische gedachtengang van mensen zijn geen logische wegen).
Ben ik nu pessimistisch geworden? Of eenzaam? Om die vragen et beantwoorden, het volgende: Ik ben niet een allemansvriend (en wel, dat al levenslang, een niet-roker en niet-drinker; mag ik?) Ik heb inmiddels al verscheidene malen mensen, al dan niet eenmalig bij me op bezoek gehad, allemaal Aziaten en geen van allen lolmakers, en ik heb allemaal met hen een uitstekende verstandhouding, maar wel zonder een studieus-intellectuele diepgang. Toe dat laatste staat het internet mij ter beschikking. Ik realiseerde mij rond de eeuwwisseling zodra ik besloten had Nederland te ontvluchten, dat mijn leerlingen (een mengeling van wiskunde- en roeileerlingen, hun leraar gymnastiek was geenszins hun roeileraar) bereikbaar zouden (kunnen worden en) blijven via het internet, en, net als mijn voormalige studievrienden (inmiddels is er in die categorie nog maar eentje in leven), zouden uitvliegen over geheel Nederland en (ver) daarbuiten, dus in feite uitsluitend via het internet bereikbaar zouden zijn, ook als ik in Nederland zou blijven. Niet allemaal hebben ze mij (en ik hen) op het internet weten te vinden, maar -opvallend- met hen wie ik contact heb, brachten het ver. Ook ben ik al verscheidene malen vanuit Nederland door oud-leerlingen van mij hier in Thailand bezocht; ik ben tezamen met hen en tiener-kinderen van hen, door Thailand heen op reis geweest. Een bezoek aan een jonge vriend (inmiddels een veertiger) die in Australië carriere heeft gemaakt als tenor staat trouwens inmiddels op mijn programma. Vanuit Thailand is naar “Down under” te gaan niet zo’n wereldreis (en naar Indonesië, waar ik bij toeval een heel intellectueel interessante ontmoeting had, ook niet; en Indonesië is überhaupt een interessant land).
Ben ik nu pessimistisch geworden? Een pessimist zakt bij de feiten neer. Ik kennelijk niet, dus nee: ik ben een (tot op heden onverbeterlijke) optimist gebleven. Om optimistisch te blijven moet je wel (het bovenstaande resumerend en concluderend samengevat) het juiste gezelschap kiezen, de gramstorige en sikkeneurige oude mannen, de PVV-stemmers noem ik ze maar, vooral niet opzoeken, maar in hun eigen vet (of beter gezegd in hun ontevreden gepraat) laten gaar smoren. (Inderdaad: het bleek dat de Nederlandse expat in Thailand overmatig veel op de PVV stemt).
Kortom: het gaat er niet om, om toch maar vooral een groepsmens te zijn, onverschillig in welk niveau van een gezelschap je dan terecht komt. Juist dat niveau is belangrijk. Ik las laatst een studie die had aangetoond dat mannen met een vrouw die van een gering intellectueel niveau is, korter leven. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Ik ben (geheel gelukkig daarmede) ongetrouwd. En -gelukkig wel, vind ik- een beetje eigenwijs.
Wat goed om te horen dat verveling tijdens het pensioen niet herkenbaar is voor u!
En wat mooi om te lezen dat u dit allemaal doet en zo actief bent. Een mooi en optimistisch bericht voor iedereen die nog met pensioen moet gaan!
– The Optimist
Bedankt voor uw uitgebreide verhaal.
Goed dat u bij uzelf blijft en wat leuk dat u vanuit Nederland bent bezocht en samen bent gaan reizen.
Blijf zoals u bent en geniet natuurlijk van uw ivoren torentje!
– The Optimist
Nou ik ben anderhalf jaar met pensioen, de eerste 2 weken vond ik heerlijk.
Daarna mistte ik mijn werkritme.
Ik verveel me veel.
Doe het huishouden ,en de boodschappen. Maar vind dit weinig zinvol.Heb wel hobby zoals lezen en fietsen.
Ik begin me zo echt een oma te voelen.
Vrienden zoeken op je 67e valt ook niet mee.
Denk dat ik maar weer ga werken, dan ben ik tenminste druk.
Klinkt negatief, maar zo voel ik me wel.
Komt iemand dit bekend voor?
Gr,Jon