The Optimist
The Optimist is een onafhankelijk opinietijdschrift over mensen en ideeën die de wereld veranderen.
Vader zijn of worden heeft impact op de moeder, het kind en natuurlijk de vader zelf. Sinds kort is de invloed van vaders een populair onderzoeksgebied binnen de wetenschap. Tot nu toe zijn er weinig overeenstemmende conclusies getrokken uit studies naar het vaderschap, maar er is wel een aantal opvallende en optimistische resultaten gepubliceerd.
In Zweden is in 2012 een wet aangenomen die regelt dat vaders dertig vrije dagen mogen opnemen in het eerste levensjaar van hun kind. Sindsdien zijn er veel minder medicijnen tegen stress voorgeschreven aan moeders. Daarnaast was er een daling te zien in het aantal ziekenhuisopnames voor postpartum depressie. Deze vorm van depressie kan na de bevalling ontstaan bij vrouwen. Uit Zweeds onderzoek blijkt dat de aanwezigheid van de partner van de moeder de kans verkleint op postpartum depressie bij moeders, zo schrijft de New York Times.
Grotere rol vaders
Het belang van de vader bij de opvoeding wordt steeds duidelijker. Vaders zijn onbevangen in hun omgang met hun kind, maar dit heeft een pedagogische functie in de opvoeding die niet mag worden onderschat, zo schrijft auteur Irene Zwaan in de Volkskrant. Het speelse is een tegenhanger voor de wat zorgzamere rol van de moeder. Daarnaast is de rol van de vader steeds groter aan het worden bij de opvoeding, wat meer ruimte geeft aan de moeder om te blijven werken. Uit onderzoek van kenniscentrum Rutgers is gebleken dat vaders die meer thuis zijn, een betere band met hun kind hebben.
Positieve vaders
Vader zijn maakt gelukkig, zo is gebleken uit onderzoek van de Universiteit van Californië, Riverside. Vaders voelen zich meer verbonden met anderen, ervaren meer positieve emoties en hebben minder depressie symptomen.
Reacties
Eén reactie op “Ode aan het vaderschap”
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Voor mij is dit erg pijnlijk; in een voorloper op de “vrouwenemancipatie” ben ik door de vrouw die mij daadwerkelijk ALLES ontstolen en ontnomen heeft, gepest, geestelijk en lichamelijk mishandeld en van mijn kinderen verwijderd (het waren – naar haar zeggen – “haar kinderen” – tot haar laatste uur echt lief had – dwz ruim 55 jaar heb liefgehad – zij was de moeder van mijn 3 levende en 3 door haar afgewezen en van haar niet tot geboorte mochten komen,; nadat de jongste van onze nog levende kinderen 15 jaar was ben ik – uit lijfsbehoud en zwaar overspannen – met één van onze drie – door haar verfoeide en alss zodanig behandelde kinderen – “ons” huis uitgevlucht, daarmee – in elke zin – ALLES achter latend om een enigszins – voor mij (en dat kind) – redelijk verder bestaan op te bouwen. Dit zijn mijn herinneringen aan en bovenkomende beelden en gevoelens bij het lezen en horen van “Vaderdag”.
Hierdoor leef ik nu nog als een soort verstotene in een soort isolement voort, zonder daar adequate hulp voor te vinden. Niemand geloofd(e) mij. Dit heb IK als “Vader” nog steeds te dragen.