Lisette Weber-Ziere
In het dagelijks leven getrouwd met Sven en moeder van een dochter (Sophie, 7 jaar)....
Vandaag schreef ik – vrouw van 33, zelf ook moeder en al eeuwen uit huis – in mijn agenda: ‘mama hier’. Mijn moeder en ik hebben afgesproken dat ze bij mij thuis op de koffie komt. Dat opschrijven gebeurt gedachteloos. Mijn moeder heet namelijk ‘mama’. Maar een paar uur later ziet een collega dat staan. En je ziet hem even denken en stil worden. Hij ziet een volwassen en professionele vrouw die over haar moeder denkt als ‘mama’. Blijkbaar is dat ‘mama’ toch een beetje vreemd geworden? Misschien wel, maar ik trek me daar lekker niets van aan.
Hoe noemt een Nederlander zijn of haar moeder? Hier op de redactie hoorden we: mama, mam, ma, ons mam (en de afkorting smam), moeke, mem en moedâh. Oh ja, en natuurlijk is er altijd nog de optie om haar bij haar voornaam te noemen. Ook ik had al die opties. Sterker nog: ik kan me het gesprek met mijn moeder (en vader) nog goed herinneren. Als moderne net-geen-baby-boomer gaf ze mij en mijn broer rond onze achttiende verjaardag de keuze: mama, mam of hun voornaam. Ze vond het vanaf dat moment allemaal best.
Ik niet. Ik vond de gedachte om mijn moeder ineens ‘Ellis’ te gaan noemen absurd. Mijn moeder is mijn mama. Met alle affectie, respect en ja, ook kinderlijkheid die daarbij hoort. Of ik nou 33 of negen jaar oud ben, dat maakt daar niets bij uit. Niet dat die gevoelens zouden verdwijnen als ik haar ‘ma’ zou noemen. Maar het past d’r ook gewoon niet. Haar plek in mijn leven is mama. Ze is mijn steun en troost en die strenge stem die me berispt als ik te ver ga. Als volwassen vrouw beschouw ik haar zelfs als mijn beste vriendin.
Waarom zou ik me schamen voor al deze feiten? Ik durf te zeggen dat veel vrouwen mij zouden benijden om mijn relatie met mijn moeder. Ik gun het iedereen van harte om zijn of haar moeder ‘mama’ te noemen!
Mijn dochter is zeven en zij noemt mij ook mama. Voor een 7-jarige is dat minder gek misschien, maar ik voel me desalniettemin vereerd. Mama is een eretitel. Het staat voor dat kinderlijke vertrouwen dat je ‘mama’ altijd het beste met je voor heeft. Ik hoop dan ook van harte dat ook zij als volwassen vrouw straks nog steeds ‘mama hier’ in haar agenda durft te schrijven.
Lees ook in de Daily:
> Zelfs ná je dood bewust over je je ecologische voetafdruk
> Op deze manier zorg je voor meer vitaliteit
Reacties
6 reacties op “Mama?”
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Mama is zo mooi, er zijn maar een paar mensen op de wereld die jou zo mogen noemen.
Deze week staat in mijn agenda ook: ‘mamma hier’. Ze noemt zich mammarijke als ze een kaartje stuurt. Ze is hier niet vaak, dus toen ik in jouw artikel ‘mama hier’ las kwam er een glimlach op mijn gezicht. Ik zou haar niet anders dan mamma willen noemen. En als ze belt zeg ik tegenwoordig: ‘ha moeders!’.
Wat mooi, dit artikel! Ik sta als oudere “Mama” en Oma aan de andere kant. Ik voel altijd enige schroom om onder mijn geschreven mail, brieven en kaarten aan mijn volwassen kinderen “Mama” te schrijven, maar ik doe het wel. Soms ook wel “je moeder”, maar dat voelt meer afstandelijk.
Ik denk dat mijn moeder dat soms ook wel voelt, maar wat mij betreft mag ze er gewoon ‘mama’ onder zetten. Dat is ze per slot van rekening ook.
Hoi Marlies,
Dat doe ik inderdaad ook wel eens. Gewoon voor de grap. Maar ‘in het echt’ is ze mama.
Hoi Pauline, In mijn geval is er maar één die me zo noemt. Het vertrouwen dat in dat ene woordje ligt en de vanzelfsprekendheid waarmee dat (nog) gaat vind ik heel waardevol.
-Lisette