Lotgenoten

Op de terugweg van een hele dag opleiding in Leuven zit ik in de trein. Verzonken in mijn telefoon. Rondom mij kijkend zie ik gelijkaardige scenario’s, al dan niet met koptelefoon op. Iedereen in zichzelf gekeerd. Stopt de trein en komen er mensen bij, dan proberen ze steevast een plekje te vinden waar nog niemand anders zit. Een vierzit voor hen alleen. Een tweezit, alleen.

Bijna een uur onderweg stopt de trein in Gentbrugge. Volgende halte: Gent-Dampoort. Yes. Bijna thuis. Tot plots door de luidsprekers galmt: ‘Deze trein stopt vandaag niet in Gent-Dampoort … Volgende halte … Beervelde.’

Iedereen in de wagon kijkt verschrikt op.
Weg van hun telefoon.
Kijkend naar elkaar.

Wat?! Stopt de trein niet in Gent?!

Zelfs reizigers uit een andere wagon komen ‘onze’ wagon binnen om te checken of ze het goed hebben gehoord.

Door deze ene zin is er plots iets wat ons allen verbindt. We zijn allemaal lotgenoten geworden.

En naast lotgenoten zelfs bondgenoten. De man die naast mij aan de overkant van de gang zit, zegt op een rustige toon: “Laten we eens kijken op de app of de trein effectief geen halt houdt in Gent … Nee, de trein zou gewoon stoppen in Gent.”

Op dat moment horen we de controleur omroepen: “De trein stopt toch in Gent-Dampoort. Volgende halte: Gent-Dampoort.”

Een zucht van verlichting weerklinkt door de wagon. En de groep lotgenoten valt direct uit elkaar. Iedereen terug naar zijn/haar/hun wereld.

Ik kijk naar de bondgenoot, onze blikken kruisen en hij zegt: “Ik moet er zelf niet uit, maar ik had zo met jullie te doen. Nu maar hopen dat de trein wel stopt in Beervelde. Daar moet ik eruit.”

Elke Leyman, theatermaker, publicist, co-founder van Re-story