Labyrint

Deze zomer was ik met mijn man en dochters in het Noord-Franse Chartres op zoek naar het beroemde labyrint. Het is vast niet moeilijk om er een beeld bij maken: warme zomerdag, niet al te interessante stad in een niet al te interessante regio, een zoveelste kathedraal, twee tienermeiden met lege magen en vermoeide benen en steeds meer gefrustreerde ouders: want waar is nou dat *%*% labyrint?

Eerlijk: we hebben hem niet gezien. Als we nu nog gebruik hadden gemaakt van zo’n ouderwetse ANWB-reisgids waar alles duidelijk instaat, dan hadden we geweten dat het labyrint zich IN de kerk bevindt. Op de vloer, met stoelen erop. Behalve dan op vrijdag, want dan wordt de vloer vrijgemaakt. Maar nee, we gingen op de bonnefooi, op een dinsdag, zochten met Google Maps buiten de kerk en liepen op het labyrint zonder het te weten. We zullen maar zeggen dat de crêpes met ijs gelukkig veel goed maakten….

Het zou wel bijzonder zijn geweest om juist daar in Chartres een labyrint te lopen. De stad is al eeuwenlang een bedevaartsoord voor pelgrims uit heel de wereld. Zelfs in de voorchristelijke tijd bezochten mensen deze voor hen heilige krachtplek. Ze vereerden er de moeder-god. Maria nam haar plaats in na de kerstening. Voor haar bescherming, voor wijsheid en voor het nodige mysterie was en is Chartres nog altijd the place to be.

Als pelgrim dien je eerst het labyrint te lopen om van daaruit de prachtig gebrandschilderde ramen te bewonderen en het Onze Vader te zeggen voordat je wijsheid kunt ontvangen.

Geen labyrint, mysterie, schoonheid en wijsheid dus voor ons. Ik kreeg dit najaar gelukkig een herkansing. Dat was in een Nederlandse kloostertuin. Een andere setting, maar zeker ook een bijzondere plek. Dit keer hielp ik samen met andere deelnemers het labyrint met kaarsen te verlichten. Daarmee was hij echt niet te missen. Een groot Christusbeeld fungeerde als prominente getuige van het wonderschoon verlichte pad. Ieder liep het labyrint met een aantal vragen in het achterhoofd. Het is daar ook voor bedoeld: om in eigen tempo en tijd de reis naar binnen te maken, op zoek naar inzichten, antwoorden of naar innerlijke rust.

Het was voor mij een bijzondere ervaring om binnen de muren van een eeuwenoud klooster deel te nemen aan een ritueel dat culturen, eeuwen en religies overstijgt. Het had ook zeker iets mystieks om op zo’n lichamelijke manier stapje voor stapje de reis naar binnen te maken. Het is een reis die voor iedereen beschikbaar is, want er komt geen vervoermiddel aan te pas. Je hoeft alleen maar het pad te volgen, open te staan voor dat wat je toevalt en je te verwonderen.

En mocht je dat in Chartres willen doen, één tip: ga op een vrijdag…

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator