‘Je ergeren is een keuze’

‘Je ergeren is een keuze’

Deze uitspraak van een vriendin helpt me, nu ik alweer ruim 25 minuten naar het achtergrondmuziekje luister van mijn hostingspecialist, wachtend op ‘de eerstvolgende medewerker’. Door mijn vele telefoontjes naar deze organisatie, ken ik dit muziekje door-en-door. Ik neurie mee en ik schrik niet meer van de ietwat overstuurde stem, die me herhaaldelijk meedeelt dat het aan de andere kant ‘momenteel erg druk is’. Zonder enige vorm van ergernis, geniet ik rustig van het wachtmuziekje.

De belangrijkste bron van irritatie is misschien wel het gevoel geen keuzemogelijkheid te hebben. Maar keuzes heb je natuurlijk altijd. Dagelijks maak je honderden keuzes. In het geval van mijn hostingprobleem, kies ik -andere opties zorgvuldig overwogen te hebben- bewust voor blijven hangen, rustig ademen en volhouden. Overstappen brengt doffere ellende met zich mee, weet ik uit ervaring. Dus ik accepteer, moedig als ik ben.

Via het benoemen van de moed van mijn keuze, verwijs ik natuurlijk naar het aloude inzicht van Franciscus van Assisi: 

‘Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. 

Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen.

 Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien’.

Naast proberen te veranderen wat je dwarszit, of de situatie te accepteren, helpt het ook je ergernissen te uiten, heb ik me laten vertellen. Het lijkt me in ieder geval bevrijdend, dus daar ga ik: Chatbots die me niet begrijpen. Een kudde fietsers wachtend voor rood licht, terwijl er geen ander verkeer is. Aangesproken worden als ‘vrouwtje’, als ik met onze hond wandel. Koplampen die je verblinden in plaats ‘hun weg’ beschijnen. Brullende sportuitlaten. De immer negatieve, ‘kijkcijferbeluste’ insteek van media. Kabinetten die onuitvoerbare wetten doorduwen. En over de wereldpolitiek hebben we het nu even niet… 

Dat lucht inderdaad op.
En als ik niets kan veranderen aan dat waaraan ik me erger, dan heb ik altijd nog de keuze hoe ik erop reageer. Me opwinden is zonde van mijn energie, dat is bekend. Maar hoe moet het dan? 

Deze overpeinzing doet me denken aan de fantastische 21 dagen niet klagen challenge van Kevin Weijers, waaraan een vakantievriend meedeed een paar jaar geleden. ‘Klagen is het geven van negatieve feedback op een onwenselijke situatie zonder dat je de intentie hebt daar iets aan te veranderen,’ aldus Kevin. Kijk voor tips en meedoen op zijn site. 

Met deze challenge kom ik toch weer terug op de leerzame opmerking van mijn vriendin. Je ergeren is een keuze. Deze uitspraak geeft me het gevoel van regie en biedt mogelijkheden tot actie. Je inzetten voor wat je wél kan veranderen is natuurlijk de meest bevredigende keuze die je kunt maken. (Zeker als er iets moois uit voortkomt.)

Kijk bijvoorbeeld naar de het succesvolle project The Ocean Cleanup van Nederlander Boyan Slat, verschillende helden die een rondje wereld fietsen voor een schooltje in Afrika of Nepal of neem Zoë Papaikonomou, die (in mijn bubbel) vaak voorbijkomt met haar heldere en confronterende posts waarmee ze op heldhaftige manier de strijd aangaat met sturend, foutief, verwarrend of al dan niet bewust naïef taalgebruik van media op het gebied van diversiteit, inclusie en gelijkwaardigheid. 

Negatieve, sturende taal is ook een van mijn ergernissen. Eén, waar mijn collega’s en ik aandacht voor vragen met ons project Missie Mentaal. Wat doet de constant negatieve framing van in dit geval de mentale gezondheid van jongeren met die generatie? Hoe zou jij je voelen als je jarenlang niets anders ziet, hoort en leest, dan dat jij en jouw leeftijdsgenoten zwak zijn, het niet redden en niet kunnen omgaan met een zuchtje tegenwind? 

We maken ons hard voor een nieuw verhaal, met name als het gaat over de gesteldheid en veerkracht van jongeren en jongvolwassenen. Van ergernis naar actie dus! 

Waarvoor spring jij op de bres?

Fook Hali, communicatieadviseur, schrijver