Hoelahoepen brengt plezier, focus en flow

Weet je nog, vroeger? Hoe je touwtje sprong op het plein? Tikkertje speelde met je vriendjes, kastelen bouwde in de zandbak, verstoppertje deed in de buurt, voetbalde in het park en hoelahoepte tot je erbij neerviel?

Door Inge Kramp, Zicht op Media

Als kind is spelen onze eerste natuur, vertrouwen een gegeven en de toekomst vol belofte. Alles is mogelijk, dromen staat vrij en de wereld ligt aan onze voeten. Vaak lijkt het alsof we die onbekommerdheid en dat onbezorgde kwijtraken wanneer we ouder worden. We worden volwassen, serieus en verstandig. Maar zijn we niet óók nog steeds dat kind van vroeger? Dat vrolijke, lachende kind dat wil ontdekken, bewegen en spelen?

Eén blik op de groep vrouwen en mannen in het park die een hoelahoep workshop volgen bij Marieke Mantje, initiatiefneemster van La Hoop, zegt genoeg. Op blote voeten en met blije gezichten worden hoepels bewogen rond heupen, benen en armen. Een hoepel valt en wordt weer opgepakt. De muziek nodigt uit om te dansen met de hoepel. Niemand staat stil en iedereen lacht. Marieke: ‘Ik denk dat dat het belangrijkste is in het hoelahoepen voor mij, het plezier. Toen ik na jaren het hoepelen weer oppakte, brak er zodra ik de hoepel rond mijn middel voelde, een lach door op mijn gezicht. En ik geloof niet dat die het hele daaropvolgende uur verdwenen is.’

Verbinden met jezelf en de ander

Inmiddels geeft Marieke al vier jaar wekelijks hoopdance-les, organiseert ze workshops, teamuitjes en kinderfeestjes. Het hele jaar door wordt er gehoepeld, bij kou binnen en met mooi weer buiten in de natuur: ‘Iedere keer opnieuw vind ik het zo’n feest om anderen te mogen verbinden met zichzelf en met elkaar. De hoepel helpt je aanwezig te zijn met je voeten op de grond en rechtop te staan. Vanuit daar bewegen is de basis. Het brengt je in contact met je centrum, je buik. Meestal hoepel ik op blote voeten en nodig ik anderen uit dat ook te doen, zo wordt het contact met de aarde verder verstevigd. Ontspannen en opladen tegelijk. Iets wat je niet uit kunt leggen maar moet ervaren. Soms denken mensen, nee, dat kan ik niet hoor, maar proberen kan natuurlijk wel en bijna iedereen kan het leren. Jong en oud. Zo was er ooit een meisje dat haar oma van 86 mee had genomen naar het park. Zij heeft vrolijk 1,5 uur mee staan hoepelen. Het is heel leuk om mensen een succeservaring te kunnen bieden. Dat ze in een les vol verbazing uitroepen: “Hey! Ik kan het!” Dat geeft mensen zelfvertrouwen.’

Meditatieve flow

Geen enkele les of workshop is hetzelfde: ‘Er is veel variatie mogelijk. Je kunt de hoepel snel bewegen, maar ook langzaam. Op jezelf hoepelen of juist contact maken door met de hoepel te lopen en elkaar te ontmoeten. In mijn lessen probeer ik altijd te spelen met afwisselende elementen. Op jezelf en in contact. Traag en vlug. Kleine en grote bewegingen. Er is zoveel mogelijk. Met een zacht muziekje op langzaam hoepelend in een meditatieve flow komen. In een wilde dans terecht komen met je hoepel door je te laten meenemen door opzwepende muziek. Je zou kunnen zeggen dat de hoepel je danspartner is. Je hoeft niet bezig te zijn met andere mensen of precieze pasjes, het is echt jij, de hoepel en wat er ontstaat op de muziek. De hoepel vraagt je om te focussen, om helemaal aanwezig te zijn. En daarmee brengt hoelahoepen je in het nu. Dat geeft ook die ontspanning, het gevoel helemaal op te gaan in de dans en verder helemaal niets! Eigenlijk nodigt de hoepel je uit om weer even kind te zijn en op te gaan in waar je mee bezig bent.’

Kind zijn en blijven. Het is niet alleen mogelijk, misschien is het zelfs wel noodzakelijk. Zet je blote voeten in het gras, een hoepel in je middel en stap in de dans van het hoelahoepen. Dan blijken zorgeloos genieten en onbekommerd spelen nog steeds heel dichtbij te zijn.