Het zit in een sprietje

Hoe een pony, wat onkruid en een buurman mij aan het denken zetten.

Stel je het even voor. Ik, gehurkt in de voortuin, onkruid aan het wieden. Niet zomaar onkruid: kattenstaart, heermoes. Hatelijke plant. Ze komt telkens terug, koppig, als een soort vastbesloten indringer. Ze palmt stap voor stap de hele tuin in.

Soms neem ik er de tijd voor, dan stort ik mij met overgave op die strijd. Uren aan een stuk. Alleen om de volgende ochtend opnieuw begroet te worden door haar kopjes die alweer vrolijk tussen de vaste planten opduiken. Een eindeloos gevecht, leek het. Tot ik er iets anders in begon te zien.

Tegenwoordig trek ik haar niet meer in één keer uit, ik wied haar in stukjes. Elke dag een beetje. ’s Ochtends wanneer ik de krant haal. Of na het werk, even de tuin in. En altijd is daar Oslo aan het hinniken, onze pony, die me graag ziet komen. Had ik ooit gedacht dat kattenstaart me naar buiten zou brengen. Bij de dieren. Bij mijn dochter. Bij de mensen. Het is maar door welke bril je naar het leven kijkt…

Zo was er die ene keer bij het vallen van de avond. Mijn dochter, intussen een prachtige pubermeid en de grootste dierenvriend, zat bij mij in de voortuin. Dan babbelen we altijd wat. Naast haar, Oslo de pony, die ons gezelschap houdt. En ik, handen vuil, een short aan en een emmer bij de hand. Voor ons is dat de gewone gang van zaken. Maar voor wie passeert, blijkt dat niet zo evident.

Onze buurman rijdt voorbij. We zwaaien hartelijk, zoals altijd. Maar deze keer gebeurt er iets anders. Hij remt. Gaat in achteruit. Rijdt terug. Zwiept zijn autodeur open en roept: “Iris, geef mij nú je gsm!”

Ik kijk op, verbaasd. “Uh… oké?”

“Dit beeld, jij daar in de voortuin aan het werk, je dochter, die pony erbij, dat is goud waard. Dat is een plaatje. Jij beseft het misschien nog niet, maar later… later wel.”

En hij maakt foto’s. Voor ons. Voor later.

Hij had kunnen doorrijden. Het moment voor zichzelf houden. Maar dat deed hij niet. In al zijn haast besloot hij te stoppen. Om iets wat hem raakte, met ons te delen. Zomaar. Vanuit verbinding.

Ik hurkte weer bij mijn emmer. En glimlachte. En ik besefte plots: kleine momenten kunnen ons op de mooiste manier raken. De grootste rijkdommen zitten in het gewoonste tafereel. In een praatje met je puberdochter bij het vallen van de avond. In een pony die rustig graast. In een buurman die je dit alles even bevestigt. En ja hoor… zelfs in kattenstaart.

Al moet die laatste nu niet denken dat hij hier zomaar mag blijven wonen.

Iris Temmerman, communicatiespecialiste, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris