Filmtips om de quarantaine door te komen: Seules les Bêtes

Na veertig keer The Optimist door te hebben gelezen, voel je misschien behoefte aan afwisseling. Daarom geven we, zolang we met mondkapjes in het OV zitten of beter thuis kunnen blijven, om de week een filmtip in onze filmrubriek. Vorige week raadden we Varda par Agnès aan. Deze editie tippen wij een film waarin je geen moment kan (of moet) missen: Seules les Bêtes.

Op het stille en besneeuwde Franse platteland gebeurt meer dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Nadat na een sneeuwstorm de auto van Evelyne Ducat leeg wordt aangetroffen langs een lokale weg, begint een verhaal waarin intrige, mysterie en spanning een centrale rol spelen. De film begint al meteen met overspel en als je denkt dat dat het diepst is dat dit verhaal gaat heb je het mis. Door het volgen van de individuele verhalen van de karakters over hetzelfde tijdsbestek kom je stap voor stap meer te weten over wat er gebeurd is met Evelyne en welke, vaak onverwachte, motivatie hierachter ligt.

Bij de term ‘een geoliede machine’ zou het eerste wat bij je opkomt Seules les Bêtes moeten zijn. Maar zelden zie je een film die niet alleen kwaliteit uitstraalt, maar waarbij ook elk loos momentje, interactie en klein detail een belangrijke rol kan spelen in het ontrafelen van deze ‘whodunit’. Niet alleen dat, maar regisseur Dominik Moll weet deze hints naar latere ontwikkeling op een dusdanige manier te verbergen dat, als je de film een tweede keer kijkt, je jezelf voor het hoofd slaat dat je de connectie niet eerder legde. Waar bij veel mysteriefilms tegenwoordig het een kwestie is van veel te ingewikkelde en onlogische verhaallijnen, die de gemiddelde persoon waarschijnlijk nooit had kunnen ontrafelen, geeft Moll stukje bij beetje meer informatie waardoor je echt het gevoel krijgt dat je zelf de ontknoping kunt doorzien.

Deze in Duitsland geboren Franse regisseur neemt voor elke film die hij maakt zijn tijd, in de meeste gevallen meer dan vier jaar, en dat met resultaat. Hij gaat met zijn filmprojecten niet voor de middelmaat, maar neemt deel in een proces waarin alleen de crème de la crème een plaats in zijn cinematografie krijgt. Hoewel hij maar zes speelfilms heeft gemaakt in zijn inmiddels al vijfentwintig jaar durende filmcarrière, zie je dat er een mate van aandacht en liefde in zit die bij veel films tegenwoordig mist. Films zoals ‘Harry, un ami qui vous veut du bien’ en ‘Tunnel’ zijn wereldwijd gerenommeerd en ook zeker het kijken waard. Moll gaat niet voor prijzen, maar voor het raken van zijn publiek. Dat is bijvoorbeeld te zien aan het feit dat de acteurs in zijn films ‘echte’ mensen zijn, wat een verfrissende blik is na alle onrealistische schoonheidsidealen die Hollywood geeft. Klik hier om te zien waar je de film kunt kijken.