Filmtips om de quarantaine door te komen: Dirty God

Tijdens de coronacrisis zitten velen van ons opeens dagenlang thuis. Na negentien keer The Optimist door te hebben gelezen, voel je misschien behoefte aan afwisseling. Daarom geven we, zolang de lockdown duurt, om de week een filmtip in onze nieuwe filmrubriek. Vorige week raadden we Hors Normes aan. Na deze wat lichtere film is het hoog tijd voor serieuzere kost: Dirty God.

Stel je voor, je relatie of huwelijk eindigt en opeens krijg je een telefoontje van je ex-partner dat hij of zij nog een keer wil langskomen. Daar zullen veel van ons natuurlijk geen nee op zeggen en dus zit je al snel samen aan de thee. Dan, als je even niet oplet, voel je opeens een brandend gevoel op je gezicht. Eerst denk je dat het de kop thee is die je vroegere wederhelft in je gezicht heeft gegooid, maar als je er water op laat lopen voel je al snel dat er meer aan de hand is: je voelt losse stukken huid…

Dit is geen vrolijke manier om een filmrubriek te starten, maar het is wel een belangrijk deel van Dirty God. Zuuraanvallen gebeuren veel vaker dan je denkt. Zo vonden alleen al in Londen 465 zuuraanvallen plaats in 2017. Want dat is waar deze film zich afspeelt: een buitenwijk van de Engelse hoofdstad.

We volgen het verhaal van Jade (gespeeld door Vicky Knight). Na een moeilijk uit elkaar gaan met haar vriend Kieran (gespeeld door Tachia Newall), blijft zij achter als alleenstaande moeder. Dat op zichzelf kan natuurlijk al een film vullen, maar daarbovenop pleegt Kieran een zuuraanval op haar. Nadat zij, na meerdere operaties, het ziekenhuis mag verlaten zijn haar brandwonden niet de enige problemen die op haar pad komen. Deze film is zo krachtig omdat het niet met de littekens van Jade omgaat alsof het iets is dat eng of zielig is, het laat zien dat Jade niet hierdoor wordt geïdentificeerd. Dit doet het al meteen in het begin. Er komt een close-up in beeld van haar wonden. Voor sommigen lijkt dit misschien overdreven aandacht op de littekens, maar na het kijken van de film lijkt het ook zeker een statement: ‘ik heb deze littekens, so what?’ Het verhaal van Jade focust niet alleen op de littekens (haar omgeving lijkt er meer last van te hebben dan zijzelf), maar op haar leven, seksualiteit en de obstakels die een alleenstaande moeder moet overkomen.

Wat de film nog interessanter maakt dan hij al is, is dat dit de eerste rol is die verpleegster Vicky Knight vertolkt (al zul je dat aan haar acteerwerk niet merken). Zij is niet het slachtoffer van een zuuraanval, maar raakte verbrand na een geval van brandstichting toen zij acht jaar oud was. Deze film is dan ook voor haar niet alleen een manier om bewustzijn te creëren voor dit soort aanvallen, maar ook een ontboezeming. Zij laat, na jaren haar lichaam te hebben verborgen, deze nu in alle glorie zien. En dat voel je. Je ziet aan alles dat ze ten volste van haar performance geniet en trots is op wie ze is en wat ze doet. Ook misschien leuk om te weten is dat de film gemaakt is door een Nederlandse schrijver en regisseur. Sacha Polak won onder andere de FIPRESCI prijs en de CICAE’s Art Cinema Award voor haar films Hemel en Zurich. Dirty God is haar eerste Engelstalige film en was niet alleen de openingsfilm op het IFFR, maar was ook geselecteerd voor het prestigieuze Sundance Filmfestival. Klik hier om te zien waar je de film kan kijken.