Een ode aan Moeder Aarde

Het is valavond. In de verte zoeken zwermen vogels hun rust in de hoogste toppen van de bomen, nog even meewaaiend met de laatste adem van de dag. Ik zit binnen en geniet van een prachtige reiger die nog snel huiswaarts vliegt. Ik zie de ware pracht van Moeder Aarde. En ik luister naar Ashanti Kunene.

Soms hoor je woorden die niet alleen binnenkomen, maar blijven nazinderen. Die niet alleen iets zeggen, maar iets openbreken. Deze voordracht van Ashanti op de SystemicInvestingSummit2025 is een echt pareltje. Noem het poëzie die als een warme golf binnenrolt en je achterlaat met een hoofd vol gedachten en een hart vol gevoel.

Mijn reflex? Gauw pen en papier bij de hand nemen om enkele kernzinnen te noteren. Mijn blad bleek al gauw te klein om al die pareltjes op te lijsten. Maar weet je? Ik besefte vooral dat ik niet 100% focuste op de boodschap van Ashanti. 

Dus ging ik voor een rewind, full focus, met ogen én oren aan mijn scherm gekluisterd. Want haar betekenisvolle woorden hebben kracht. En soms is het enige wat je kan doen… even stilvallen en luisteren naar de wijsheid van Moeder Aarde…  

Unarmour your hearts.

We leven in een wereld die ons leert om ons te bewapenen. Met woorden, met afstand, met onverschilligheid. We bouwen muren om ons hart, denken dat bescherming gelijkstaat aan overleven. Maar wat als we die harnassen afleggen? Wat als we durven voelen, niet alleen onszelf, maar ook de aarde onder onze voeten? De zachte kracht van de wind op onze huid, het ritme van de regen op een dorstige grond.

Unfist your hands.

Hoe vaak klemmen we onze handen tot vuisten? Om controle vast te houden, om te grijpen wat we niet willen verliezen. Maar de aarde leert ons een andere beweging: loslaten. Bladeren vallen zonder spijt, rivieren stromen zonder tegenhouden. Open handen kunnen ontvangen, delen, zaaien. En wat we geven, keert altijd terug, in een andere vorm, op een ander moment.

Womb, from which we all come.

De aarde is onze eerste moeder. Voedend, dragend, gevend. Haar grond baarde de eerste adem, haar wateren fluisterden de eerste levensliederen. Ze geeft zonder voorbehoud, biedt een thuis aan wortels en dromen, aan vogels en verlangens. Hoe zorgen wij terug voor haar, zoals ze altijd voor ons heeft gezorgd?

Tomb, to which we all return.

We zijn passanten, reizigers op een tijdelijke weg. Onze lichamen zijn gemaakt van stof, geleend van de aarde zelf. En ooit keren we terug, als deel van een eeuwige cyclus. De bomen zullen fluisteren over onze voetstappen, de oceanen zullen zingen over onze adem.

Dus laat ons ontdooien, ontwapenen, openen. Laat ons liefhebben, zonder angst voor verlies. Laat ons leven in verbinding met haar die ons draagt.

Voor Moeder Aarde. Altijd.

En nu is het aan jou… Just take a deep breath in and inhale the privilege of being in Ashanti’s presence today… Ik nodig jou uit om even de tijd te nemen voor Ashanti’s woorden. Ik wens jou van harte een full focus momentje toe.

Iris Temmerman, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris & medebezielster van Groeireis

Bronvermelding video: TransCap Initiative