Door de knieën

Sinds enige tijd ben ik invalide. Ik weet dat je het niet zo mag noemen. Maar als je invalide bent mag alles. Het besef invalide te zijn, kwam geleidelijk. Eerst liep ik moeilijk. Dat telt niet. Dat is zoiets als last van je rug hebben. We hebben allemaal wel wat.

Onder artsen gaat de stelling dat een gezonde patiënt, een patiënt is die slecht is onderzocht. Organisatie-adviseurs herkennen dat. We nemen geen genoegen met iets dat het redelijk goed doet. ‘Want het kan altijd beter’.

Bij mij kan het zoveel beter dat je kunt spreken van een handicap. Mijn knieën doen het niet meer. Geen ramp, maar wel lastig. ‘You don’t know what you got, til it’s gone’ zingt Joni Mitchel. En dat klopt. Ik kijk naar jaloers naar mensen die kunnen lopen. Nooit gedacht.

Het aardige van een handicap is dat je van perspectief wisselt. En de wereld wordt opvallend behulpzaam. Op Schiphol werkt mijn wandelstok als een privium card. Poortjes gaan open die tevoren nog -bij benadering – werden dicht gedaan.

Mijn handicap is tijdelijk. Je kunt nieuwe knieën krijgen. En dat is, als je niet goed bij je hoofd bent, anders. Fysiek ongemak doen we niet moeilijk over. Maar als je mentaal vast zit, is de wachtrij niet te overzien.

Ik denk dat het is omdat we bij mentale problemen stiekem vinden dat het je eigen schuld is. Je moet gewoon normaal doen. Normaal zijn. Onze samenleving is tamelijk liefdeloos als je in de war bent. De taal verhardt. De blik verstrakt. Angst alom als de verwarde medemens verschijnt.

Is het wel normaal om in dit tijdgewricht níet in de war te zijn? We doen onze boodschappen, kijken televisie, gaan naar bed. Terwijl de wereld door gekken lijkt te worden bestierd. Wat weerhoudt ons het om uit te schreeuwen? De vrees niet voor vol te worden aangezien?

Harry Starren, auteur, spreker