De volle (januari)leegte

Het is heel kloosterlijk om alles op zijn tijd te doen en met aandacht stil te staan bij wat je doet. Daarom voel ik me altijd wat schuldig als ik de kerstversieringen ophang in huis, want terwijl ik dat doe verheug ik standaard op 6 januari, de dag dat alles weer weg kan. Je zou kunnen zeggen dat ik te gehaast leef. Dit jaar heb ik niet eens gewacht tot het zover was. Afgelopen weekend heb ik takken, ballen en lampjes weer opgeruimd. Op een zoon en wat kaarsen na is alles weer leeg. Wie mij kent, weet dat ik daarvan hou, van leegte. Met de leegte komt ook de stilte. Het is een stilte die opvalt na dagen waarin het huis vol was van familieleden, vrienden en de Top2000. De mensen en de muziek klinken nog na, de omhelzingen zijn nog voelbaar. De (januari)leegte is vol.

Het contrast tussen december en januari laat me voelen wat er gebeurt in mijn leven. Als het dag in dag uit zo stil was als nu, zou het nooit meer stil zijn. Als alle dagen verdrietig waren, viel er niets te wenen. Als alle dagen vol vreugde waren, was ik nooit meer blij. En zo gebeurt alles op zijn tijd en komt dat oude woord van Prediker weer eens tot leven. Er is een tijd voor december en de volte en er is een tijd voor januari en de leegte.

Dagen van inkeer

Het is wijs om in rust stil te staan bij wat er gebeurt in het leven en zo je ziel de tijd gunnen om mee te bewegen in overgangen. Dus laten we nog even genieten van ongereptheid van 2025 en die, al is het maar voor de lengte van één column, intact laten. Nog even niet aan de gang gaan met oordelen, meningen en opinies. Even geen kant kiezen. Niets besluiten. Je niets voornemen. Even niet ingaan op wat er op je afkomt, niet aan dat conflict denken. Niet aan die ene collega, je weet wel, waar je nog iets mee moet. En zelfs niet denken aan de grote pijnen die de aarde lijdt. Dit zijn dagen van inkeer, waarin zelfs de natuur tot stilstand komt.

Neem daarom de tijd om te bedenken wat je wil zaaien in jouw levensbodem, want je zult de vruchten oogsten van wat je zaait.

Zo met aandacht in het Niets van de eerste januaridagen blijven, vraagt om uithoudingsvermogen. Want we houden van niet van ‘niets’, er moet altijd iets te zien of te regelen zijn, anders leven we niet. Denken we. Maar dit is het Niets van de jonge baby die nog een leven voor zich heeft: het beloftevolle Niets. Durven erkennen dat je weer opnieuw geboren kunt worden, dat er vreugde en verdriet en angst en woede zullen zijn, wellicht, maar ook kansen, elke dag weer.

Even bijkomen

Ik mag de stille sfeer van deze dagen graag vergelijken met een vers geploegde akker: dampend ligt de zwarte aarde uitgestrekt in rechte voren, vol van voeding en water, klaar voor al wat komen gaat. Klaar om te ontvangen. Zo is ook ons leven. Neem daarom de tijd om te bedenken wat je wil zaaien in jouw levensbodem, want je zult de vruchten oogsten van wat je zaait.

Maar kom gerust eerst bij van al wat achter je ligt, zonder dat je nog hoeft te beginnen aan wat voor je ligt. Alleen aanwezig zijn. Verder niets. Hoewel, noem het Niets maar niets. Als je graag zou willen leven naar kloosterlijke richtlijnen, is dit de kunst: steeds in dit Niets blijven. Dan dienen de dingen van het leven zich vanzelf aan. Zo. Dat was het voor vandaag. Nu nog even de kaarsen uitblazen, mijn zoon naar het station brengen en dan kunnen we beginnen. Op naar een jaar van Niets.

Maria van Mierlo, geestelijk begeleider, publicist

Naar de Heb Het Hart-retraites