De charme van het niet weten

‘Not until we are lost do we begin to understand ourselves.’ – Henry David Thoreau

Misschien verlangen we momenteel meer dan ooit naar het soort verdwalen dat we verloren. Ik merk het aan de kleine beweging die zichtbaar wordt: ouders die hun kinderen tot een bepaalde leeftijd bewust geen smartphone geven, scholen die hun klassen mobielvrij maken, vakantiehuizen zonder wifi. We lijken toch weer te zoeken naar rust, naar ruimte, naar het niet-weten dat vroeger vanzelfsprekend was.

Ik groeide op in een tijd waarin ik regelmatig verdwaalde, in de buurt, in het park of in de tijd… Als we op vakantie gingen, stoeiden mijn ouders met een grote wegenkaart of het stratenboek. We doken op goed geluk een afslag op. Soms reed je verkeerd en kwam je precies waar je moest zijn. Per ongeluk, dwalend. Onverwacht geluk.

Je koos een restaurant omdat het er gezellig uitzag. Niet omdat een app het voorschreef of een influencer het aanraadde. De ene keer had je pech. Een andere keer was het om je vingers bij af te likken. Zonder vergelijken. Zonder sterren, ballen of likes.

Nu zie ik hoe we opnieuw verlangen naar precies dat: spontaniteit, eenvoud, even geen route die elke seconde wordt bijgestuurd. Rebecca Solnit schrijft in Wanderlust dat verdwalen juist ruimte geeft: om je bewustzijn te verruimen en de wereld – en jezelf – even opnieuw te ervaren, los van vaste plannen of verwachtingen.

We hoeven natuurlijk niet terug naar vroeger. Maar we mogen wel af en toe even verdwijnen uit die allesverslindende datastroom. Een verkeerde afslag nemen. Iets kiezen zonder algoritme. Iemand aankijken zonder filter of scherm. Even niet verplicht reageren, niet scrollen, maar gewoon ademen en kijken wat er gebeurt.

Want niet-weten en verdwalen is in mijn ogen geen gebrek. Soms is het precies de plek waar je jezelf terugvindt…

Ik wandel zonder mobiel met de hond, en we weren thuis onze telefoons van de eettafel en uit de slaapkamer. Wanneer ben jij mobielloos?

Fook Hali, communicatieadviseur, verhalenmaker