The Optimist
The Optimist is een onafhankelijk opinietijdschrift over mensen en ideeën die de wereld veranderen.
In het Latijn bestaat een prachtige term: amor fati. Het betekent ‘liefde voor het lot’. De term wordt gebruikt voor een specifieke levenshouding waarin men alles wat in het leven gebeurt, waaronder dus lijden en verdriet, beschouwt als goed. Zelfs dingen die niet goed zijn, worden dan tenminste nog gezien als noodzakelijk. Het zijn de waarheden van het leven en het bestaan. Ze zijn er, of je ze nou leuk vindt of niet. Het is acceptatie en overgave.
Acceptatie sluit overigens niet uit dat je verandert of jezelf verbetert. Het kan gezien worden als iets wat lijkt op de ‘eeuwige herhaling’ van Friedrich Nietzsche. Hij heeft het over een gevoel van tevredenheid over je eigen leven en de acceptatie daarvan. Zoveel tevredenheid en acceptatie dat je dit leven exact hetzelfde, tot in elk detail, tot in de eeuwigheid zou willen herbeleven.
Waarschijnlijk was de Romeinse filosoof Epictetus de eerste die argumenten aandroeg voor het amor fati. Maar ook andere bekende namen uit die tijd, zoals Marcus Aurelius, schreven over het fenomeen. Aurelius schreef echter in het Grieks, niet Latijn, zodat een absolute link niet gelegd kan worden.
Levensfilosofie
Nietzsche gebruikte de term bij herhaling en je zou zelfs kunnen zeggen dat het zijn levensfilosofie samenvat. Meer daarover valt te lezen in sectie 276 van zijn werk De Vrolijke Wetenschap (1882) waarin hij ook de beroemde uitspraak ‘God is dood’ doet. In die sectie schrijft hij: ik wil immers meer leren om het noodzakelijke van de dingen als het schone te zien: zo zal ik een van hen zijn die de dingen mooi maken. Amor fati: dat is van nu af aan mijn liefde! Ik wil geen oorlog tegen het lelijke voeren. Ik wil niet beschuldigen, ik wil niet eens de aanklagers aanklagen. Wegkijken is mijn enige ontkenning! En, alles in alles en grote; wil ik eens slechts een ja-zegger zijn.” Daarmee bedoelt hij overigens niet dat hij een ja-zegger in politieke of sociale zin wil zijn. Hij bedoelt een mens te zijn, die in staat is om zonder compromissen te sluiten de werkelijkheid totaal accepteert.
In deze tijd van ‘werken aan jezelf’ en ‘groter groeien’ lijkt deze eeuwenoude levensfilosofie nauwelijks nog een plek te kennen. Maar dat is slechts schijn. Veel filosofische praktijken werken nog met het concept en zo af en toe zijn er congressen die het werk van Nietzsche en andere filosofen, religieus leiders en/of schrijvers toepassen op het leven. Om ze te vinden hoef je slechts te ‘googlen’.
Hou jij van het lot? Wat doe je om jezelf en jouw leven te accepteren? Laat het ons weten in de reacties.
Reacties
9 reacties op “Heb je lot lief”
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Relevantie met: ‘Schijnbaar onprettigs’ als trigger om je uiteindelijk verder te kunnen ontwikkelen?
In de grootste uitdagingen ligt het grootste groeipotentieel?
En ook ‘de boodschapper verdwijnt niet totdat je de boodschap ontvangt (=integreert / ‘er mee iets doet’)’?
Het ‘lot’ zoals jij het noemt, is fascinerend en uitdagend en kent tenminste 2 zijden. Enerzijds leer ik mijn ‘lot’ te accepteren – wat al een hele klus is – en anderzijds leer ik het ‘uit te nodigen’. Dat is een flinke stap verder, waarin altijd het accepteren voorafgaat.
Concreet bij de levenshouding ‘het lot uitnodigen’ bijvoorbeeld, wacht ik op een signaal of een subtiele impressie t.a.v. de keus die ik moet maken. Het komt uit het gebied waar het ‘lot’ zelf uit voorkomt en het enige dat mij te doen staat, is om er ontvankelijk en open voor te blijven. Dit signaal of deze impressie is glashelder en gaat aan iedere twijfel voorbij!
Ik wil wel weten en niet niet-weten. En al helemaal niet het laten afweten. Ik ben dan ook, eenmaal van beroepswerkzaamheden afstand te hebben moeten doen, achterstallige studies op gaan nemen; geen enide was dat, maar een nieuw begin. Geen alleen maar lol maken (vulgaire lol al helemaal niet), dat kan mij niet voldoen (is mij wel opgedrongen te gaan doen, dat door vulgair volk, dat als zodanig zichzelf niet zo ziet). De werkelijkheid totaal accepteren? Ja, maar dan wel de werkelijkheid, zoals ik die voor zover dat kan, zelf maak.
Het lot is een wet matig heid. . Je wilt altijd alss mens dat debet en credits in evenwicht
Dus ga je de te korten inhalen. Net zo lang tot het voor jou o.k. is. Datheb ke niet brwust maat via het onderbewustzijn zoek je de situaties op om het evenwicht te herstellen. Als je een scholingsweg gaat dan doe je dat bewust. Deze wijsheden zijn overal te vinden als je ze zoekt. Er is geen leven te denken zonder lijden. Dat is de lerscjool van het leven (lot) . We zij als mens op weg naar de vrijheid en de liefde. Daaraan kan je zien hoeveel vrijwilligers werk er gefaan wordt. Ik heb daarover veel bij R. Steiner gevonden een westerse weg!
Er is gewoon geen andere oplossing.Als je tegen de rivier op zwemt dan verdrink je. Meegaan met de stroom dan heb je nog een kans.
Het leven is een leerschool hier op aarde. Je komt van alles tegen waarvan je kunt leren.
Als je dit niet wil/kan of bewust bent komt het elke keer weer terug in een andere vorm.
Dit heet bewustwording.
Veel succes,
Maria
Het wegen van je ego doet je het juiste pad belopen!
Als ik naar deze titel Amor Fati het lot liefhebben kijk en daarover nadenk hoef ik maar na mijn eigen leven te kijken.
Als kind een aangeboren wijking in mijn rug en dat drukte een label op mij.
Op school veel gepest, want ik droeg rechthouders die door de kleding zichtbaar waren.
Vele rugoperaties, waarna in het gips liggenen, telkens opnieuw revalideren, opnieuw leren lopen e.d. waarna een conservatoriumopleiding en ondanks alles 40 jaar in het vak gezeten, met veel uitval, door grote operaties.
Je wereld bleef klein en beperkt, en ik kende boosheid, raakte ontmoedigd, zeker als ik mijn koren en leerlingen los moest laten en het werd er niet beter op.
Toch zag ik snel in dat acceptatie de beste weg was en in die beperkingen ontdekte ik nieuwe wegen, nl. Studeren.
Boven de navel zeker in mijn hoofd zat het goed en onder de navel was het een puinhoop.
Dat was een eyeopener, om me niet meer op mijn slechte rug te fixeren, maar dat er meer was.
De acceptatie bleef zich herhalen, totdat ik ontdekte dit lot lief te hebben en er niet meer tegenin te beuken.
Daarmee werd ik ook de weg van mijn eigen ego bewust en kon me daarin corrigeren.
Ik werd dankbaar voor de vele talenten die ik van mijn schepper kreeg, nl. Muziek, kunstschilderen, maar ook de tijd en ruimte die ik kreeg om te studeren in een beperkt leven.
De geestelijke ruimte en pelgrimage die ik mocht ondergaan.
Hoewel ik vaak enorme jaloerse en verbitterde reacties van mensen kreeg en nog kan krijgen- die inzien dat zij hun kansen gemist hebben, – heb ik besloten om me terug te trekken uit het vrijwilligerswerk en me geheel aan mijn eigen tijd en ruimte te besteden, studeren, schrijven, lezen… maar ook mijn periodes rusten.
Hier kan ik alleen maar dankbaarheid in uitdrukken, dat dit lot nu mijn leven geworden is en ik kan dit leven liefhebben en in vrede wakker woorden en gaan slapen.
” Amor Fati ” liefde voor het lot vind ik gemakkelijk wanneer ik warm voor mijn computer binnen zit, de zon zie schijnen, en plannen heb om naar Tenerife te vliegen