Afgelopen zomer reisde Jim Wallis, Amerikaans vredesactivist en hoofdredacteur van Sojourners, naar Israël en schrok van de beperkte vrijheden van het Palestijnse volk. DOOR JIM WALLIS Nadat ik op de luchthaven van Tel Aviv was aangekomen en langs de douane was geweest, reed ik de ruim vijftig kilometer naar Jeruzalem. Daar zou ik een internationaal vredescongres bijwonen van Sabeel, het oecumenisch centrum voor bevrijdingstheologie. Overal waar ik keek, zag ik immense Israëlische nederzettingen op de heuveltoppen – blakend in ultramoderne westerse leefomstandigheden – hoog boven de veel armere Palestijnse dorpen in de valleien uittorenen. Tijdens de rit zag ik hoe de Israëlische nederzettingen hun dominante schaduwen over de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook werpen – net zoals ze hun schaduw werpen over de kansen op vrede in het Midden-Oosten. Die nederzettingen zijn ‘de feitelijke aanwezigheid op het land’ die de huidige politiek inzake het Midden-Oosten nagenoeg geheel vormgeeft. Lang voordat hij premier werd, had Ariel Sharon als hoofdarchitect van het nederzettingenbeleid de toekomst al in handen genomen. Nederzettingen zijn agressieve invallen in Palestijns grondgebied van mensen, die geloven dat God hun al het land heeft toebedeeld. Elke nederzetting maakt duurzame vrede weer een stukje moeilijker te bereiken. Intussen is duidelijk,