Een les in vrijgevigheid op een hete dag in Senegal. DOOR FODE BEAUDET \"Is deze plaats vrij?\" Ik zat aan een grote tafel met drie lege stoelen. Na een vluchtige blik op de mooie vrouw, haastte ik me om \"Tuurlijk\" te zeggen. \"Dank je.\"We spraken geen woord meer, lazen allebei een boek. Maar een onzichtbare vuist dreunde in mijn hoofd: toestemming vragen is een heel gewoon gebruik in Canada, er zit weinig flirterigs aan beleefdheid. Maar waarom vond ik het opeens raar in plaats van beleefd om toestemming te vragen?Een jaar eerder.We zitten met z\'n zevenen in een stationwagon gepropt. De hitte is genadeloos tijdens de acht uur durende rit van Dakar naar Casamance in het zuiden van Senegal. Stoffige blauwe gordijnen hangen over de autoramen om ons tegen de brandende zon te beschermen. Ik heb erg veel dorst. Zelf warm glanst de fles water tussen Amina\'s voeten als goud. \"Wat is het woord voor \'alsjeblieft\' in het Wolof?\"\"Dat hebben we niet.\" Wat begon als een poging om beleefd te zijn, veranderde in een herwaardering van mijn meest primaire aannames. Amina merkt mijn verbijstering, en bespreekt het begrip \'bezit\' in Afrika. Je bezit dingen niet zo zeer zelf; er is