Optimist, dus ik stem

De laatste tijd lijkt alles tegelijk in stevige transitie. Energie, klimaat, materialen, politiek – zelfs het polderen is in transitie. Dat is best knap, want polderen stond toch altijd bekend als de kunst van héél langzaam bewegen zonder gedoe.

En dan valt het kabinet weer. En dan nóg een keer. Op zulke dagen denk ik eerlijk gezegd: waar doe ik het eigenlijk voor? Al die debatten, schandalen en verkiezingsprogramma’s die sneller verouderen dan een pak melk in de zon. Je zou bijna je stempas in de papierbak gooien bij het oud papier.

Maar dan neemt mijn optimistische kant het over.
Ik zie mensen om me heen die gewoon doorgaan.
De buurvrouw die een energiecoöperatie start. De natuurarts die blijft vechten voor betere zorg, ondanks hordes bureaucratie en farmacie. De jongeren die afval scheiden alsof het een Olympische sport is. De wethouder die tóch nog gelooft in mensen – in buren die elkaar helpen en samen iets moois bouwen.

En dan besef ik: misschien zijn het niet de grote woorden Den Haag die het verschil maken, maar de kleine daden van gewone mensen. Dezelfde mensen en initiatieven die ik in mijn lijfblad Optimist magazine altijd voorbij zie komen.

Dus ja, ik blijf stemmen. Niet omdat ik verwacht dat het kabinet deze keer ineens overeind blijft, maar omdat ik geloof dat goed doen aanstekelijk is.
Optimisme is geen karaktertrek – het is een vorm van burgerplicht.

En eerlijk? Het stemt een stuk prettiger als je glimlacht.

Ingezonden stuk van een abonnee van Optimist magazine