Roeping

Roeping hoeft niet groots of meeslepend te zijn. Ze is vaak al aan het werk – op de plek waar jij trouw bent aan wat van waarde is.

Er zijn van die vragen die niet luid klinken, maar lang blijven hangen. Een ervan is deze: 

Wat is jouw roeping?

Het is een vraag die zelden opduikt in vacatures of op carrière websites. Toch komt ze op stille momenten zomaar tevoorschijn. Tijdens een wandeling. In een ziekenhuisgang. Nadat je je baan bent verloren. Of gewoon op een dinsdagmiddag als je jezelf afvraagt: Is dit het nou?

Roeping is een oud woord. Een woord dat ik persoonlijk vooral associeerde met predikanten die zich door God geroepen voelden om de kansel op te gaan en waarvan ik altijd dacht: maar hoe wéét je dat dan? Voor mij kostte het tijd om het woord op een bepaalde manier toe te eigenen. Niet als iets verhevens, maar als iets wat heel dichtbij begint. Gewoon bij jou en mij. 

Ik legde de vraag naar roeping en verlangen voor aan de deelnemers van een aantal van mijn zingevingsprogramma’s.  En iedereen wist direct waar het over ging. 

‘Ik heb dit werk niet gekozen. Het heeft míj gekozen.’

Verlangen is iets dat uit jezelf komt. Roeping komt van buitenaf. Roeping heeft zelden haast. Ze klopt niet hard op je deur. Ze fluistert. En ze blijft terugkomen als je haar negeert. Ze is minder een doel dan een richting. Iets wat je volgt, stap voor stap, ook als je nog niet precies weet waarheen.

In een tijd waarin ‘je verlangens leven’ een project is geworden, vraagt roeping iets anders. Niet: Wat past bij mijn persoonlijke doelen? Maar: Wat vraagt het leven van mij, juist hier, juist nu?

Soms komt het antwoord niet meteen. Soms is het geen antwoord, maar een gevoel. Of een ontmoeting. Of een traan.

Misschien is het genoeg om de vraag zo nu en dan toe te laten.
Zonder haast.
Zonder moeten.
Maar met aandacht.

Wat wil het leven van jou? Waartoe voel jij je geroepen?

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator