Een knuffel op elk moment

Vandaag lees ik in het boek ‘Met radicale compassie naar de wereld kijken’ van Tara Brach. Een boekentip van Kees Klomp. Hij noemt het een fenomenaal boek. Dat kan ik alleen maar beamen, en ik ben pas aan pagina 47.

Het is met momenten wel confronterend. Omdat het boek je vraagt in de spiegel te kijken.

Tara Brach beschrijft de RAIN-methode. Een acroniem dat staat voor Recognize (herkennen/ onderkennen), Allow (toestaan), Investigate (onderzoeken) en Nurture (koesteren). Bij de eerste twee stappen van deze methode is het de bedoeling dat, als je een situatie meemaakt en je merkt bepaalde gewaarwordingen in jezelf op, je die gewaarwording herkent en toestaat. Zonder oordeel.

Wat je voelt, herkennen en toestaan. Dat hebben velen als kind niet geleerd. Het was juist sterk om niet te huilen, geen pijn te voelen, niet bang te zijn. Gewoon opstaan en doorgaan.

Net voor het lezen van het stuk over de R en de A kwam een berichtje binnen wat me raakte. Het maakte me verdrietig, angstig en ik voelde me klein. Ik wilde ook gelijk een reactie terugsturen vanuit de angst die ik voelde en mijn verlangen naar acceptatie (je bent goed genoeg).

Ik reageerde niet. In plaats daarvan dacht ik: ‘Gelijk een goed leermoment om de RAIN-methode in de praktijk te oefenen.’

Ik onderken mijn gevoelens en laat ze vervolgens zijn. Het is oké.
Door dit te doen, voel ik bijna onmiddellijk rust opkomen en ruimte in mijn lichaam. Mijn verdriet en angst ebben langzaam weg.

Het werkt!

Ik lees verder maar een zin later merk ik dat ik opnieuw word afgeleid door een gedachte: Wat jammer dat die gevoelens van verdriet en angst nu weg zijn! Nu is er geen reden meer om mezelf een knuffel te geven.

Wow, ik schrik van deze gedachte en besef dat ik knuffels heb gekoppeld aan ‘negatieve’ gevoelens. Wanneer ik even terugblik op mijn verleden klopt dat inderdaad. Als kind zocht ik regelmatig naar momenten om een knuffel te krijgen. Ik merkte dat ik daar het meest ‘recht’ op had in negatieve situaties: als ik verdrietig was, bang, zielig of als er iets ‘ergs’ was gebeurd.

Zo gebeurde het dat ik als achtjarige net voor het thuiskomen van school op de hoek van de straat onder een lekkende dakgoot ging staan zodat ik drijfnat thuis kwam en mijn moeder me gelijk vertroetelde door een handdoek en zichzelf om me heen te slaan.

Aandacht vragen, aandacht krijgen.
Ik besef dat het belangrijk is mijzelf aandacht te geven … én een knuffel.
Op elk moment.

Elke Leyman, theatermaker, publicist, co-founder van Re-story