Vijf jaar

Weet jij nog wat je vijf jaar geleden in deze laatste februariweek deed?

Het was net als dit jaar voorjaarsvakantie voor mijn gezin. Samen met mijn twee meiden logeerde ik een nachtje bij vrienden die in een huisje in Ouddorp zaten. Op de terugweg was mijn toen bijna 11-jarige zo ziek dat ze moest spugen. De 150 kilometers naar huis leken er wel 1500. En toch is dat niet de reden waarom ik die dagen niet vergeet.

Net voor vertrek spraken we nog met elkaar over die rare overdreven Amerikanen die vluchten vanuit China weigerden vanwege een nieuw virus. Mijn vriendin zei het toch wel spannend te vinden allemaal en dat het haar niet zou verbazen als er iets ingrijpends stond te gebeuren. We wuifden en lachten het weg, ‘ach joh, zo’n vaart zal het niet lopen’.

How little did we know. Een week later zaten we in lockdown. In de twee jaren erna werden we allemaal tenminste één keer flink ziek en vooral de tieners ook nog eens flink somber. Mijn vriendin knapte nooit meer helemaal op. Long Covid. Alsof ze het ergens in die voorjaarsvakantie van 2020 voorvoeld heeft. En onze beider tieners, zes stuks in totaal? Ik denk dat ook zij er nooit helemaal van bekomen zijn.

Vijf jaar…

Het nieuwe normaal dat voorzien werd of waarvan werd gedroomd is er nooit gekomen. Jazeker: we werken nog veel in hybride vormen, de drie zoenen zijn voor velen nu écht passé en misschien wordt er nog iets meer gewandeld dan voor corona. Was dat waarvan jij en ik droomden? We hoopten toch op blijvend meer solidariteit, minder voorkeur voor bullshitbanen, meer persoonlijke rust en balans, een permanente herwaardering van de natuur, een grotere focus op duurzaamheid? Al die mooie dingen?

Vijf jaar…

De kermis blijkt bitterkoud. We rennen ons tien slagen in de rondte. Om aan onze rust toe te komen, boeken we met elkaar meer vluchten naar de zon dan ooit. We stemmen politieke partijen die ons eigen belang voorop stellen. En ook persoonlijk zeggen we: eigen welzijn eerst. Ik zeg bewust ‘we’. Want alles waar ik zo’n moeite mee heb, zit ook in mijzelf. En correct me if I’m wrong: vast ook in jou. Ook al doen we nog zo onze best om niet mee te gaan in deze stroom.

Toch… als ik goed kijk, zie ik ook iets anders. Mensen die zich ondanks alles blijven inzetten voor elkaar. Kleine gebaren van vriendelijkheid in een harde wereld. Initiatieven die duurzaamheid en verbondenheid wél hoog in het vaandel hebben. Vrienden die er nog steeds onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Partijen die een tegengeluid laten horen.

Misschien is verandering nooit een grote omwenteling, maar een opeenstapeling van kleine keuzes. Misschien is het niet ‘de wereld’ die moet veranderen, maar wij, telkens opnieuw, in hoe we ons verhouden tot elkaar.

Vijf jaar…

We kunnen nog steeds kiezen. En misschien is dat, ondanks alles, reden tot hoop.

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator