Voel jij je onderdeel van het geheel?

Nu zijn inauguratie nadert, gaan strafzaken tegen Donald Trump in rook op en verrijkt hij de wereld alvast met groteske uitspraken over het inlijven van Canada, het kopen van Groenland en het toe-eigenen van het Panamakanaal. Uitspraken die onrust veroorzaken en de vier jaar van de zittende president al hebben uitgegumd, voor Biden van het toneel is verdwenen.

Ik wilde het ‘journaal’ gaan mijden vanaf het moment dat Trump weer dagelijks aandacht krijgt met uitspraken die me hevig frustreren, maar ik ben van gedachten veranderd. Nu ook de Nederlandse bewindspersonen en hun gedrag, conflicten en maatregelen (in mijn ogen) steeds absurder worden, beschouw ik het geheel als poppenkast, als theater. Ik neem niets meer serieus en geniet van het hoge entertainmentgehalte van hun ‘voorstellingen’. Een veel gezondere manier van kijken merk ik, want in plaats van dat ik met verkrampte spieren hardop het ochtendjournaal bekritiseer, zit ik af en toe ontspannen te giechelen.

Door mijn toenemende ontgoocheling is mijn verzet tegen al die ‘onwaarheden’ aan het verdwijnen. Dé waarheid, die bestaat toch niet, daarvan ben ik al overtuigd sinds ik niet meer in de Sint geloof. Iedereen heeft, vanuit de eigen ervaring, herinnering en context met zijn/haar eigen interpretatie, eigen realiteit en eigen waarheden. Bovendien worden met AI de grenzen tussen de vermeende realiteit en onze verbeelding alleen maar vager. Ook een verandering, waar ik me op dit moment totaal niet druk om maak…

‘Logic will get you from A to B. Imagination will take you everywhere.’, zei Albert Einstein. Een uitspraak waar ik me goed in kan vinden. Vormt het werkelijk een probleem als we niet meer weten of iets ‘echt’ is of niet? Of klampen we ons onnodig aan onze zogenaamde ‘waarheden’ en kan onwetendheid juist zorgen voor waardevolle verrijkingen? Waarschijnlijk kunnen we – als alles mogelijk is – grenzeloos dwalend op inspirerende en oorspronkelijke ideeën komen.

Prachtig natuurlijk, maar ook enigszins makkelijk om mijn irritatie en frustratie te omzeilen door niets meer serieus te nemen. En die instelling is ook niet houdbaar, want naast de mooie 5-voor-12-oproep van Pieter Derks op Oudjaarsavond, waarin hij ons aanzet in actie te komen, zorgt het beschouwen van de politiek als entertainment voor afstomping. Sterker nog, wanneer je de wereld en politiek niet serieus neemt, omdat je er tóch niet in gelooft, dan kies je eerder voor een poppetje met gegarandeerde amusementswaarde. Iemand die voor wat vermakelijke opschudding kan zorgen.

Een gedachtegang, die ik opving bij de voorstelling van de (overigens briljante) cabaretier Sezgin Güleç ‘Kies je voor een politicus als Wilders, dan gebeurt er tenminste wat, dan worden we nog een beetje vermaakt. Leuk toch?’ Woorden die ik ook hoorde uit monden van jonge mannen in mijn eigen omgeving. Ze kozen niet voor Wilders vanwege overeenkomende idealen, maar uit verveling, onverschilligheid en misschien wel uitzichtloosheid. In ieder geval niet vanuit het gevoel zelf onderdeel te zijn van het geheel.

Dit niets-te-verliezen-vertrekpunt leidt tot een toename van pipo’s op het wereldtoneel. Misschien toch niet helemaal het vertrekpunt dat ons verder brengt, maar ach, vermakelijk is het wel. Voor nu.

Fook Hali, communicatieadviseur, schrijver

Relevante links:

• Zonder relaties is er niets – Carlo Rovelli
• Keanu Reeves – YouTube Short – Who cares if its real?
• Artikel Trouw – Hoe serieus moet de wereld Trumps uitspraken nemen?