Dans

Laatst volgde ik in een klooster een workshop rituele dans. Ik deed dat in het kader van een onderzoek naar nieuwe rituelen. Dans als ritueel. Ik ken het niet uit mijn eigen traditie. Jammer vind ik dat, want in de buitengewone beweging van het dansen gebeurt zoveel.

Nu kun je daar wel beschouwend over gaan schrijven, meedoen levert je waarschijnlijk minstens zoveel informatie op. Dus op een zondagmiddag toog ik samen met een vriendin naar het oosten van het land om in een koud kloosterzaaltje onder het oog van de lijdende Christus samen met acht vreemde mensen te gaan dansen. U begrijpt misschien: ik moest even een drempeltje over.

In het voorjaar was ik ook al eens in de gelegenheid om in een min of meer religieuze setting van een Paasfestival te gaan dansen. Tijdens een aantal uur Ecstatic Dance werden de deelnemers uitgenodigd geheel vrij te dansen. De regels: schoenen uit, geen oordeel en geen alcohol. En niet onbelangrijk: toekijken is verboden, iedereen in de ruimte danst. Ook hier een kleine drempel voor deze Veluwse met Calvinistische roots. Maar die was toch wel snel genomen. Datzelfde gold voor mijn tienerdochters die mij vergezelden tijdens het festival. Het bleek heerlijk om gewoon maar te bewegen, los te komen uit het hoofd en mee te gaan in het ritme van de muziek. Niet letten op elkaar (kostte soms wat moeite – mensen kunnen heel bijzonder bewegen…) maar echt even tot jezelf komen en op een fijne fysieke manier moe worden. Mijn hoofd kreeg eindelijk even pauze.

De workshop in het klooster was heel anders. Hier weinig vrije beweging, maar simpele herhalende danspasjes rond een centrum van herfsttakken. Samen werken aan een eenvoudige choreografie. En dat een aantal keer opnieuw. Eerst even oefenen en dan op prachtige wereldmuziek een kleine uitvoering doen. Soms raakten we in de knoop en bij vlagen voelde ik me net een ballerina op sokken. Het had iets heel moois om samen met die wildvreemden een dans uit te voeren. In verbinding met elkaar en soms ook weer even helemaal alleen. Zonder oordeel. Niet voor publiek, maar voor onszelf en misschien zelfs wel voor de toekijkende Christus.

Agnes van der Sluijs, coach, facilitator