Vervreemd van de natuur

Afgelopen zomer las ik in het boek ‘Aarde-emoties’ van Glenn Albrecht: ‘We zijn vervreemd van de natuur.’

‘Dat is het!’ dacht ik.

‘Als ik in het bos loop, is het altijd met een klein hartje. Bang voor elk geluid. Bang voor wat plots achter de bosjes vandaan kan komen. Bang voor ‘wat als ik plots aangevallen word door een vreselijk monster.

Bang voor het onbekende. Omdat, nu we in steden wonen, we amper nog omringd worden door natuur.

Vervreemd van de natuur.

Diezelfde angst van in het bos overvalt me bij dieren. Ik ben bang voor honden, katten, paarden …. Omdat ik er niet mee opgegroeid ben. Omdat ik hen niet begrijp.

En zo is het ook met mensen. Vooral met mensen die er niet uitzien zoals ik. Mensen met een migratieachtergrond. Omdat ik hen niet begrijp: roepen ze nu tegen elkaar of zijn ze enthousiast aan het praten? Ik ken hun gewoonten niet. Hun taal niet.

Zo ken ik ook de taal van de natuur niet.

Vervreemd van de natuur.

Om er bekend mee te worden, moet je je erdoor laten omringen, heb ik gemerkt toen we een paar jaar geleden een poes in huis namen. Doodsbang was ik in het begin. Omdat ik haar niet kon lezen. Kijkend in haar ogen kon ik niet opmaken of ze blij was of agressief uit de hoek zou komen.

De natuur is mooi. Wij zijn de natuur. Het wordt tijd dat we ons weer meer gaan omringen met natuur. Met dieren en met elkaar. De taal van alles en iedereen opnieuw leren kennen.

Dan verdwijnt de vervreemding.

En daarmee ook mijn angst.