SunDaily: Lotgenoten

The Optimist 26 nov 2023 Zingeving

Tien jaar geleden schreef ik dit verhaal:

Deze week met mijn dochter naar de dokter, vrije raadpleging. Een nummertje trekken en dan wachten tot we aan de beurt zijn.

We komen de wachtzaal binnen, allemaal nieuwsgierige blikken die onmiddellijk wegkijken als je terugkijkt. Iedereen fluistert, vooral geen contact proberen maken met elkaar. Tot het moment dat de vrije raadpleging theoretisch al een kwartier is begonnen en nog geen nummer is afgeroepen.

Heel voorzichtig durft iemand te vragen ‘Bij welke nummer begint de raadpleging?’ De sfeer wordt langzaam warmer en de figuranten worden actieve spelers. ‘Wie heeft het eerste nummertje?’ En zelfs luchtiger: ‘Een koffiemachine zou het wachten wel aangenamer maken.’

We worden lotgenoten en het gevoel van saamhorigheid stijgt. Waarom zijn we als mens toch zo terughoudend terwijl het fijn voelt als we samen zijn?

Vandaag herlees ik mijn verhaal en realiseer me dat er in tien jaar tijd zoveel is veranderd!

Uiteraard, we zijn allemaal tien jaar ouder. Maar sinds de pandemie bestaat er geen vrije raadpleging meer. Alles moet op voorhand ingepland worden zodat de wachtzaal niet te vol zit. Bij voorkeur bel je ook niet meer voor een afspraak maar boek je die zelf in via een online tool.

Als je de wachtzaal binnenkomt, kijken mensen niet op en zitten ook niet meer met elkaar te fluisteren. Iedereen zit in zijn/haar/hun eigen telefoon verzonken. Elk in hun eigen wereld. En alle stoelen staan een halve meter uit elkaar. Zodat ik zelfs niet meer dicht bij mijn eigen dochter kan zitten.

Als ik nu een wachtzaal binnenkom, zeg ik met een zo luid mogelijke stem ‘goedemorgen’ waarop de meeste mensen opkijken en gemeend een goedemorgen teruggeven.

Vervolgens trek ik mijn stoel dichterbij een andere en samen met mijn dochter ga ik rustig zitten wachten … elk op onze eigen telefoon.

Elke Leyman