SunDaily: Niet–goed–genoeg-vragen

Er schijnt een Hollands herfstzonnetje tussen de platanen door. De stoelen zijn nat, de tafels zijn nat. Ik heb vijftig minuten om koffie te bestellen, daarvan te genieten, te plassen en af te rekenen voordat ik weer in de auto moet. Binnen – buiten – binnen – buiten. Als het lekker weer is “moet” je buiten. Als je wilt schrijven aan een tafel met een droge kont ga je naar binnen of… spendeer je tien minuten om een medewerker te zoeken die de kussens weet te liggen, ze gaat pakken én een doek vindt om de houten tafel af te nemen waar je papier vervolgens toch nog aan blijft plakken.

In m’n eentje zit ik te pennen in de hotellobby maar ik merk dat mijn man mee is. In mijn hoofd. ‘Zit je niet buiten?’ Gedachten zetten routes in het brein aan. Gesprekken draaien zich af zonder dat ze gevoerd worden. Het antwoord “nee” vraagt om uitleg, verdediging. Een “ja” (dat zie je toch) zorgt voor opgetrokken wenkbrauwen, irritatie die leidt tot onenigheid. Een tegenvraag dan misschien: ‘Hoef je niet te werken?’

We vragen niet wat we eigenlijk willen weten. Ons brein is razendsnel. Het heeft nog nauwelijks zicht op de consequenties en hop, een oordeel is geveld. Nog even vlug verpakken we dit in een vraag en voilà; we lijken de ander vriendelijk te benaderen.

We kiezen voor de negatieve vraag. Het kan natuurlijk aan mij liggen. Ik hoor telkens een (of het) oordeel achter de vraag; jouw keuze is weer eens “niet goed genoeg”. De man in kwestie bedoelt het altijd positief. Bedoelingen die mij dus niet direct bereiken.

Beter zou ik helemaal niet antwoorden. Opstaan. Hem omhelzen en zeggen: ‘Lieverd, wat leuk dat je als verrassing koffie met me komt drinken…’ Angel eruit.

Verdedigend en irritatie oproepend baan ik mij door ons communicatielandschap. Me afvragend wanneer ik het nou eindelijk eens goed genoeg doe. Herkenbaar?

Evelien Otto

Dit is de tiende column uit de nieuwe reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.