SunDaily: Circulair is liefde

Mijn fijnste pan is van een oud-huisgenoot geweest, en ik ben er erg aan gehecht. Mijn snijplank kreeg ik van een vriendin, en ik heb een mooie rode braadpan van mijn broers gekregen. In de lade liggen keukenmesjes die ik van mijn nichtje kreeg. Mijn kleding komt van marktjes en kledingruilavonden, en ik heb zelfs een paar stukken van mijn moeder en van mijn overleden oma.

Al mijn spullen dragen verhalen. Ze zijn vaak tweedehands en uitgezocht door anderen. Niet perfect, en niet altijd de spullen van mijn smaak of keuze. Maar ze horen bij mij zoals het litteken op mijn knie en dat op mijn kin. Zoals ik in mijn handen mijn vader herken, en in mijn wangen mijn moeder. Ik heb ze niet alleen geaccepteerd, maar ik ben eraan gehecht geraakt.

Met spullen kan je een relatie opbouwen. Je kunt ervoor zorgen, ze repareren en ze meedragen tot het niet meer gaat. Zoals mensen kunnen spullen vertrouwd voelen, of gaan voelen, als je er tijd in investeert. Je zou het bijna vergeten, in een cultuur waarin spullen niets kosten en die tijd schaars is. Vuilnisbelten van Ghana tot Chili laten zien hoe spullen vaak worden veronachtzaamd.

In een circulaire economie zijn verhoudingen tot bezit en eigendom belangrijker dan de spullen zelf. Deel je iets, of wil je het écht zelf hebben? Hoe lang gaat iets mee? Kan je het repareren? Is het de investering waard?

Daarom vind ik een circulaire economie zo menselijk. Ik zie het als een economie van liefde, hechting en zorgzaamheid. Je hechten aan een bank, hoe knullig dat ook klinkt, of aan de koektrommel van je oma. Dan maar een keertje niet strak en modern. Uiteindelijk is het liefde dat ons uit de fuik van een wegwerpeconomie gaat trekken.

Annika van Veen

Dit is de tweede column uit de nieuwe reeks getiteld ‘SunDaily’: korte verhalen van mensen die anderen inspireren met een zondagsverhaal.