Stel: iemand nodigt u uit om te dansen, maar hij weet niet hoe de dans heet en heeft zich er nooit op voorbereid. Tijdens het dansen komen ook nog eens heftige emoties naar boven. Het gevolg: een gevoel van hulpeloosheid en afzondering. Toch is dit de manier waarop de meesten van ons een relatie aangaan. Relatietherapeut Sue Johnson vergelijkt onze liefdesverhoudingen graag met een dans. ‘Als ik een stap vooruit doe, ga jij een stap achteruit’, vertelt Johnson, in haar vrije tijd een fanatieke tangodanseres. ‘Als dat goed gaat, ontstaat er een perfecte dans. Gaat dat fout, dan ontstaat een demonische dans. Stellen kunnen daar jarenlang in verstrikt zijn.’ Het gaat vaak fout. Echtscheidingsstatistieken laten zien dat relaties steeds vaker sneuvelen. Sinds de jaren zeventig is het aantal echtscheidingen in Nederland meer dan verdrievoudigd. Eén op de tien kinderen groeit volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek op in een eenoudergezin. Sommigen spreken van een ‘wegwerpcultuur’ met verstrekkende gevolgen: kinderen uit gebroken gezinnen hebben later meer kans om ook te scheiden. Natuurlijk is er relatietherapie. Die kan soms uitkomst bieden, soms niet. Of niet lang genoeg. Veel relatietherapeuten menen dat partners zelfstandiger of minder behoeftig worden en duidelijk hun grenzen