Voorwoord Jurriaan Kamp - Lentenummer 2015 In februari 1995 verscheen het eerste nummer van Ode, de voorganger van The Optimist. Op pagina 2 schreef ik destijds: ‘Voorop staat de lach van Ode. Voluit en ongeremd. Met die spontaniteit kijken we naar de wereld om ons heen. Soms lijkt er nog maar weinig plaats voor optimisme. Er zijn vandaag veel lijnen richting doem en ellende te trekken. De hoop op verandering - verbetering - schijnt voor de nostalgie: de herinnering aan de jaren zestig. Ode wil een andere werkelijkheid in zicht brengen. Vaak buiten het bereik van de gevestigde media komen steeds meer publicaties op die een andere realiteit schilderen. (…) Wij proberen het nog niet betreden pad. We willen open en uitnodigend zijn. En we staan slechts op één barricade: die van de mogelijkheden.’ Toen, twintig jaar geleden, was duurzaamheid nog nauwelijks een begrip. En meditatie was al helemaal iets van zwevers op wie de meesten neerkeken. Toch waren dat onderwerpen die wij meteen oppakten. Net zoals microkrediet als een veelbelovende methode om armoede te bestrijden. Nu zijn dat allemaal bekende en gevierde begrippen - ontsnapt aan de onderstroom waarvan Ode destijds de kroniek was. In directiekamers wordt tegenwoordig gemediteerd.