Jurriaan Kamp | 147 juni 2012 \'Ik wil anderen laten inzien dat we deze wereld zelf maken. Dat we ons leven zelf maken. Dat onze omstandigheden en ervaringen geen toeval zijn.\' Na een lang gesprek over celmembranen, evolutie en het (onder)bewustzijn, vraag ik Bruce Lipton wat zijn belangrijkste boodschap is. Het antwoord komt zonder aarzeling, en met zijn karakteristieke enthousiaste manier van praten lijkt hij net de zoveelste zelfhulpgoeroe of motiverende spreker. Maar dat is hij niet. Bruce Lipton is stamcelbioloog. Voordat hij zijn in 2005 verschenen bestseller De biologie van de overtuiging schreef, gaf hij les aan de faculteit voor geneeskunde van de Amerikaanse universiteit van Wisconsin en deed hij grensverleggend onderzoek aan de universiteit van Stanford. Zijn boodschap berust niet op een vlotte populairwetenschappelijke interpretatie van de kwantummechanica, maar op zijn laboratoriumwerk met celculturen. Uit die experimenten bleek dat het gedrag van cellen wordt bepaald door omgeving en omstandigheden, niet door genetische aanleg. Volgens Lipton wordt ons leven niet gereguleerd door genen, maar door de omgeving, en met name onze perceptie van die omgeving. Bij de voorbereidingen op mijn gesprek met Lipton stuitte ik op allerlei berichten in kranten en tijdschriften over farmaceutische bedrijven die geneesmiddelen ontwikkelen gericht