Hoe lang moet je met verdriet rondlopen voordat je hulp zoekt? David Servan-Schreiber | 121 november 2009 Linda zit diep in de put en zoekt hulp. Wat haar is overkomen, is hartverscheurend. Op een avond om zes uur kreeg haar tien maanden oude baby koorts en leek hij ernstig ziek. Na een paar vlugge, gerichte vragen via de telefoon stelde de kinderarts haar gerust: ‘Het lijkt niet zo ernstig. Vanavond een Sinasprilletje en dan kunt u morgen op het spreekuur komen.’ Om elf uur ging het nog niet beter en kon Linda de baby nauwelijks zover krijgen dat hij zijn ogen opende. Het was al laat, maar toch belde ze de kinderarts weer. Duidelijk geërgerd, omdat hij thuis werd gestoord, antwoordde hij dat er geen bijzondere veranderingen waren. Ze moest de volgende ochtend maar met het kind op zijn spreekuur komen. Linda bleef ongerust. Ze besloot niet naar bed te gaan en installeerde zich in een stoel in de woonkamer om op haar zoontje te letten. Toen ze hem tegen zich aan hield en zijn ruggetje wreef, voelde ze zijn adem, die te warm was, in haar hals. Om vijf uur schrok ze wakker, boos op zichzelf omdat ze in