Mijn vader groeide op in de zware Zuidhollandse klei; opa – vaders vader – sloeg zijn kinderen letterlijk het nest uit, tiranniseerde zijn vrouw, mishandelde zijn dochters, schoffeerde zijn klanten en... was kerkelijk. We schrijven plusminus 1920. Martin de Koning | 2 mei/juni 1995 issue Mijn vader is behoorlijk gekreukeld uit zijn opvoeding tevoorschijn gekomen. lk heb hem verschillende keren wanhopig biddend in een hoekje van het huis aangetroffen en dat was altijd de voorbode van een aanval van fundamentalisme: prompt daarna kleurde zijn religieuze beleving inktzwart. In die zwarte perioden waren calvinistische voorbeschikking, uitvallen tegen het wereldse verschijnsel dansen (‘Wat is het mensdom toch ziek!’) en bezoeken aan de in een noodgebouw kerkende ‘gereformeerde bonders’ schering en inslag. En als hij weer opknapte spoelde zijn ziel min of meer schoon en mocht je op zondag weer fietsen. Vandaar mijn verbazing telkens als ik lees dat ‘wij als Westerlingen die islam en dat fundamentalisme absoluut niet kunnen begrijpen’. Ik heb juist steeds het idee als ik lees over dochters die tot het huwelijk maagd moeten blijven, over broers die domineren en dat ook mogen en moeten, over ontmaagdingen die pijnlijk en vernederend zijn voor het meisje, over vrouwen die zich