Met slechts enkele streken worden zowel de sfeer als het klankpalet van Mark Hollis neergezet. Een weemoedige, hier en daar zelfs klaaglijke stem, die wordt gedragen door lome en spaarzaam gedoseerde instrumentaties. Ton Maas | 20 mei/juni 1998 issue De eerste associatie die zich opdringt, is die met de veel te jong gestorven Engelsman Nick Drake, alleen is het scala van emoties hier breder. Ook bij Hollis vinden we poëtische en enigszins hermetische teksten, een ingetogen en breekbare uitvoering en een onmiskenbaar verbindend patroon. Het frêle karakter van de muziek verraadt de terloopse trefzekerheid van een groot kunstenaar. Ik moest denken aan Matisse, die op de vraag hoelang hij aan een ogenschijnlijk vlotte krabbel had gewerkt, antwoordde: \'mijn hele leven\'. In de manier waarop Hollis zijn tenor in vibrato laat wegsterven, dringt de gelijkenis zich op met alweer een te jong gestorven muzikant: de Amerikaanse singer/songwriter Tim Buckley. Eigenlijk kan het dan al niet meer stuk. Mocht u Mark Hollis nog kennen als frontman van de groep Talk Talk, die in de jaren tachtig veelvuldig de hitparades bestormde, dan zal het beslist even wennen zijn, want de muziek op zijn eerste solo?album doet in niets denken aan vroeger. Alleen al