Mijn eerste moederdagcadeau was een weegschaal. Terwijl vriendlief zich nog even tevreden omdraaide en verder sliep, zat ik wat beduusd met de grote doos op schoot in bed. DOOR: NIENKE STOOP Moederdag. Nooit gedacht dat ik dat nu al zou vieren, maar met een kleine van twaalf weken oud in de buik was het moederschap dichterbij dan ooit tevoren. Ik, de ‘vrouw van de wereld’ die nu toch door Afrika zou trekken, de Himalaya’s over ging reizen op zoek naar heilige bergen en ‘Shangrila’, zat om zeven uur ’s ochtends op moederdag met een weegschaal op schoot in bed. Zwanger. De verkoper had mijn vriend nog even scheef aangekeken en voorzichtig gevraagd: ‘Weet u het zeker?’ Ja, hij wist het zeker. ‘Nu kun je elke kilogram die je aankomt meten!’ had hij stralend gezegd. Mijn tweede moederdagcadeau kwam twee uur later – alsof ik nog niet genoeg verrast was – in de vorm van een verlovingsring. De grap compleet. En zo werd vriendlief manlief. Kwam na kind één, ook nog kind twee en drie. Drie heerlijke scharrelkinderen met een verdwaasde hypermama. Niet gemaakt voor het huishouden, noch voor eindeloze knutselprojectjes, maar met een dijk van een koekjesneurose. Dus als ik