Ik ben een zondagskind. Het meisje dat de hoofdrol speelde in de eindmusical van de lagere school. Dat als slimste van de klas andere kinderen hielp met hun werk. Dat als eerste gekozen werd met gym, omdat ze goed was in alle sporten. Dat kon bouwen op een stabiele thuissituatie. En dat verkering had met de meest populaire jongens van de school. De wereld lag aan mijn voeten, ik had alles in huis om van mijn leven een groot succes te maken. Tegenslag Tenminste zo leek het. Waar ik echter niet op berekend was, waren tegenslagen. Dat het leven een op en neer gaande beweging is van fijne en minder fijne momenten was mij tot dan toe onbekend. Ik kende slechts de goede kant van de medaille. Het viel me zwaar toen op mijn vijftiende ook ik onderdeel bleek te zijn van de rollercoaster die het leven nu eenmaal is. De scheiding van mijn ouders, de ziekte van Pfeiffer en een depressie volgden elkaar razendsnel op. Maar dít kon toch niet de bedoeling zijn? Vijftien jaar lang gewend geweest te leven in voorspoed en overvloed, kon ik maar nauwelijks accepteren dat het nu tegenzat. Nergens gedurende deze periode was ik