Muziekbespreking. Ton Maas | 18 januari/februari 1998 issue Begin jaren zestig heette het nog \'fout\' als blanke Amerikanen met een middenklasse achtergrond zich \'vergrepen\' aan de blues. Zelfs toen de stadse blues uit Chicago al bijna geheel in blanke handen was overgegaan, gold de country blues nog steeds als het exclusieve medium van de onderdrukte zwarte plattelandsbevolking van Amerika. Maar dat was toen en inmiddels mogen zelfs verguisde blanke bluesvertolkers van het eerste uur, zoals Koerner, Ray & Glover, zich verheugen in hernieuwde belangstelling. Hun debuutalbum Blues, Rags & Hollers uit 1963 is inmiddels in de originele, audiofiele(!), versie opnieuw uitgebracht en terecht. In dezelfde traditie staat de jonge Amerikaanse zanger en gitarist Kelly Joe Phelps, wiens tweede album Roll Away the Stone (Rykodisc/Munich) onlangs verscheen. Na enkele omzwervingen door de wereld van de jazz bekeerde Phelps zich eind jaren tachtig tot de countryblues van Mississippi Fred McDowell en anderen. Hij ontwikkelde een hoogst eigen gitaarstijl, waarbij hij zijn instrument plat op zijn schoot legt - als een dobro - en vervolgens gelijktijdig tokkelt en de slide hanteert maar het is toch vooral zijn zang die diepe indruk maakt en die ook niet bluesliefhebbers in groten getale tot bekering brengt.