Het geld dat migranten naar huis terugsturen is van groot belang voor ontwikkelingslanden. Maar niet alleen de economie wordt erdoor beïnvloed. Een verslag uit de Filippijnen. Jonathan Rowe | 98 augustus 2007 Wie tegenwoordig het rijstgebied op de Filippijnen bezoekt, ziet ongerijmde beelden. Tussen de hutten van bamboe en de schurftige, blaffende straathonden staan degelijke gemetselde huizen, voorzien van televisie en andere gemakken, misschien zelfs een computer en een terreinwagen voor de deur. De bijbehorende rijstvelden zijn niet groter dan die van de andere huizen. Waar komt het geld dan vandaan? Intussen verrijzen in de Filippijnse steden, naar Amerikaans voorbeeld, megawinkelcentra met Burger King en Pizza Hut. Ernaast zijn uitgestrekte illegale sloppenwijken en landschappen van grauw gasbeton en roestig golfijzer. Binnen is het alsof je je in een luchtgekoelde westerse cocon bevindt, als je de toiletten zonder wc-bril even vergeet. Dit is geen rijk land. Een modaal salaris bedraagt zo’n 800 tot 1000 dollar per maand. Veertig procent van de negentig miljoen inwoners verdient nog geen twee dollar per dag. Wie kan dan die Nike’s betalen? Vraag het eens aan Delia Fabillon. Ze heeft een man en vijf kinderen op het eiland Panay, maar is niet vaak bij hen. In